tag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post7754420483701130308..comments2023-05-31T10:27:23.242+03:00Comments on AΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ: 131 ~ Γιάννης Τσαρούχης: Όλα έπρεπε να είναι ευρωπαϊκά, παριζιάνικα ιδίως.Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post-50348923593297383872013-04-05T20:21:50.156+03:002013-04-05T20:21:50.156+03:00"Μοιάζει εφηβικό ξέσπασμα" που δεν του &...<i>"Μοιάζει εφηβικό ξέσπασμα" που δεν του "αρέσει πια" γράφει ο Πετρόπουλος για το βιβλίο του.</i><br /><br />Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης <br />Συγγραφέας: Ηλίας Πετρόπουλος<br />Περιγραφή:<br /><b>Το παρόν βιβλίο, γραμμένο για το χατίρι Μιας (γυναίκας), που συχνά ρωτούσε για τον Ελύτη και τον Μόραλη και τον Τσαρούχη, είναι και πρέπει να διαβάζεται σαν σειρά ερωτικών επιστολών</b>.<br /><br />Nα ευχαριστήσουμε αυτή τη γυναίκα, λοιπόν. :-)Χρήστοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post-80289216218763055022013-04-04T10:50:56.421+03:002013-04-04T10:50:56.421+03:00Μιας και έκανες αναφορά στον Γιάννη Μόραλη, να συμ...Μιας και έκανες αναφορά στον Γιάννη Μόραλη, να συμπληρώσω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου "ελυτης, μοραλης, τσαρουχης", που οι μισές σελίδες του είναι κείμενο και οι υπόλοιπες είναι ασπρόμαυροι πίνακες των δύο ζωγράφων (εκδ. γράμματα 1980) <br />:<br /><br /><b><i>Ένας ναύτης ο βίος του Τσαρούχη </i></b><br /><br />Ατελείωτη ροή η ανθρώπινη μορφή. Ο κόσμος του Μόραλη οικείος, αστικός, θήλυς. Και γυμνός, νέος, νωχελής, αναμένων, μυστικός και κάπως πένθιμος. Με την ιδέα του θανάτου μάχεσαι τον έρωτα. Στον Τσαρούχη (που έχει μεγαλύτερη ποικιλία) διακρίνεις άντρες και γυναίκες, γδυτούς και ντυμένους, ομάδες και μοναχικούς, παλικάρια, παρήλικες, ιδιώτες και στολήν φέροντας. Παρέλασις φτωχολογιάς με συμμετοχήν οπλιτών και μόρτηδων, όλων αθηναίων. Οι γυναίκες των Μεγάρων ή της Αταλάντης αποτελούν ποικίλματα. Ο ναύτης με την παρωχημένη στολή ο ήκιστα στρατιωτικός. Ο ναύτης δεν έχει ούτε όπλο ούτε εθνόσημο. Μέλος θιάσου ο ναύτης. Η νίκη τοις εκάστοτε ηττημένοις. Μόραλης και Τσαρούχης χιαστοί ζωγράφοι ακριβών στιγμών προσωπικών και της Ελλάδος. <br /><br /><br />υ.γ.<br />"Μοιάζει εφηβικό ξέσπασμα" που δεν του "αρέσει πια" γράφει ο Πετρόπουλος για το βιβλίο του.<br /><br />(...και νέο υλικό για το "γράμμα σε χαρτί")Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.https://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post-55678008577470381982013-04-03T20:41:36.707+03:002013-04-03T20:41:36.707+03:00Από το βιβλίο Αγαπητέ μου Γιάννη, εκδόσεις Ίκαρος...Από το βιβλίο <a href="http://www.biblionet.gr/book/13963/%CE%9C%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82,_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82,_1916-2009/%CE%91%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7%CF%84%CE%AD_%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7" rel="nofollow">Αγαπητέ μου Γιάννη</a>, εκδόσεις <i>Ίκαρος</i>, 1997.Χρήστοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post-65576826460179458002013-04-03T20:37:54.194+03:002013-04-03T20:37:54.194+03:00Η Κάλλας έκλαιγε και μοίραζε από αμηχανία τα τριαν...Η Κάλλας έκλαιγε και μοίραζε από αμηχανία τα τριαντάφυλλα σ' όλους τους συνεργάτες της. Ήταν μεγάλη όσο ο Γκρέκο' έδωσε την ιδιοφυΐα της φυλής, την πεμπτουσία αυτής της αξιοπρέπειας, για να ζωντανέψει ένα παλιό ξεχασμένο έργο και να το κάνει αγνώριστο. Αν τραγουδούσαν τα ωραιότερα φρέσκα της Πομπηίας έτσι θα τραγουδούσαν. Η ίδια είπε ότι ποτέ στη ζωή της δεν γνώρισε τέτοια επιτυχία. Στο καμαρίνι φώναζε «να ζήσει η Ελλάδα, τους φάγαμε όλους». Μιλάει πάντα ελληνικά στους Έλληνες, γαλλικά στους Γάλλους, αγγλικά στους Αμερικανούς, και ιταλικά στους Ιταλούς' κάθε φορά που πηγαίναμε να της μιλήσουμε ξένη γλώσσα απαντούσε ελληνικά. Μετά επηκολούθησε το προσκύνημα του Επιταφίου, επί ώρες. Κατά τις δύο το βράδυ πήγαμε στη Λάρισα όλοι μαζί -θέλω να πω τόσο μακριά. Στο σπίτι ενός πλουσίου και νεαρού ζεύγους. Είναι τόσο ωραίοι και οι δύο που μοιάζουν σαν ταινία. Η κυρία μου ζήτησε να της κάνω ένα φόρεμα σαν τη Μήδειας. Μου έφερε 10 τόπια χρυσοΰφαντα ινδικά υφάσματα να διαλέξω. Η Κάλλας τηλεφώνησε από κει προς όλες τις εφημερίδες της Αμερικής και του κόσμου, για να εξηγήσει γιατί αποφάσισε να σπάσει το συμβόλαιο με τη Μετροπόλιταν. Είπε: «Όταν βλέπω ότι μπορώ να κάνω παραστάσεις τέλειες, όπως τις θέλω εγώ, γιατί να δουλεύω σε κακά θέατρα όπως το Μετροπόλιταν, δόξα σοι ο Θεός έχω να ζήσω». Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά φοβήθηκε γενικά την Αμερική εξαιτίας της κακής οργάνωσης των εδώ παραστάσεων. Για μια στιγμή φοβήθηκαν όλοι ότι θα φύγει θυμωμένη και δεν θα τραγουδήσει καθόλου. Ο εδώ διοργανωτής την έτρεμε. Εμένα μου είπε ότι από δω και πέρα θα τραγουδά όταν και όπου θέλει. Δεν εννοεί να είναι ένα αξιοπερίεργο νούμερο που πληρώνεται, αλλά μια καλλιτέχνις που συνεργάζεται με πολλούς καλλιτέχνες. Υποφέραμε όλοι μας πολύ από τα διάφορα δευτερεύοντα τσογλάνια, όλα διπλωματούχα από ειδικές θεατρικές σχολές, όντα ανίκανα και αντιπαθητικά. Επληρώνοντο για να κάνουν σαμποτάζ, εφαρμόζοντας αυτά τα σωστά συστήματα τους κατά τους συνδικαλιστικούς νόμους... Τους έδωσα την κατάρα μου να ρημάξουν. Α, θεέ μου, τι κόσμος. <br />Δίπλα σ' αυτά τα τέρατα, άγγελοι σωστοί, και με υπηρετούσαν, είναι οι αντιπαθέστατοι Έλληνες της Αμερικής' τους ενδιέφερε να λένε ότι με γνωρίζουνε και να θέλουνε να με καλούν για ρεκλάμα δική τους.<br />Το κτίριο του θεάτρου κάτι σαν το Ροζικλέρ στο στυλ, μεγαλύτερο όμως από το Ρεξ. Μια σκηνή ακριβώς σαν του Ρεξ. Οι κυρίες με τα φορέματα Ντιορ και του Μπαλανσιάγκα πατούσανε απάνω στο χαλασμένο τσιμέντο, γεμάτο πατημένες τσίκλες που έχουνε γίνει σαν ένα σώμα με το πάτωμα. Το καμαρίνι της Κάλλας σαν του Λαιμού στην Καλλιθέα, μέσα εκεί φορούσε τα πανάκριβα σμαράγδια για να πάει στις δεξιώσεις.<br />Νεοπλουτισμός και αντιθέσεις, δίπλα ένα κομμάτι από τη Νέα Υόρκη, ακριβώς δίπλα βλέπεις το Μοσχάτο με τα βενζινάδικα. Η Ελευσίνα με τα χαλασμένα τραίνα που πετάνε, όλο αλουμίνιο. Ωραία σπίτια νεοκλασικά να σε παίρνουν τα κλάματα από την ομορφιά. Μια ιδιοτυπία της Αμερικής, τα Μορτίσιανς. Μεγάλες πανέμορφες βίλες νεοκλασικές ή μοντέρνες, που είναι για τους πεθαμένους. Μέσα εκεί ταριχεύονται οι νεκροί, μακιγιάρονται και εκτίθενται σε προσκύνημα μέσασε ωραία ακριβά έπιπλα και λουλούδια. Κάθε φορά που ρωτάω ποιανού είναι αυτή η θαυμάσια βίλα με τα ωραία βικτωριανά έπιπλα από σίδερο βαμμένο άσπρο στον κήπο, μου απαντούν «Μορτίσιανς».<br />Κάθε μέρα έχουμε τρεις ως τέσσερις προσκλήσεις. Είναι σπίτια όπως στα φιγουρίνια. Ταμπλώ απ' τον Παρνασσό ή την γκαλερί Κούρος, καμιά φορά και Μπρακ ή Ρουώ, συνήθως όμως και πορτραίτα με λαδομπογιά από τον Μούγιο. <br />Τα φαγητά αμύθητου πλούτου άνοστα και τόσο πολύ καρυκευμένα που μπορείς να πάθεις έλκος αμέσως. Μας υποδέχονται με τόσο μεγάλο σεβασμό που μας παίρνουν τα γέλια. Χρήμα Χρήμα Χρήμα και μια αθωότητα προπολεμική.<br />Σου στέλνω δύο εφημερίδες για να δεις σε ποιο τόνο μας κρίνουν. Ελπίζω και εύχομαι γρήγορα να ανταμώσουμε.<br /><br />Σε φιλώ <br />Γιάννης<br />Χρήστοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3067707983090892674.post-73363421903345056382013-04-03T20:37:20.539+03:002013-04-03T20:37:20.539+03:00ο Γιάννης Τσαρούχης στο Γιάννη Μόραλη
7.10.58
Α...<b>ο Γιάννης Τσαρούχης στο Γιάννη Μόραλη</b><br /><br /><br />7.10.58<br /><br />Αγαπητέ μου Γιάννη,<br /><br />Έλαβα σήμερα το γράμμα της 7ης Οκτωβρίου και χάρηκα που είχα νέα από σένα και από την Αθήνα.<br />Χτες που ήταν η πρεμιέρα της Μήδειας. Καλή κοινωνία από όλα τα μέρη της γης, κριτικοί επίσης από όλα τα μέρη της γης και η Έλσα Μάξουελ τόσο πολύ άσκημη που αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα. Όλη αυτή τη βδομάδα την περάσαμε ξενυχτώντας, ανησυχώντας, χωρίς να τρώμε και χωρίς να καθόμαστε λεπτό. Τις τρεις τελευταίες μέρες η αγωνία μας έφτασε στο κατακόρυφο. Τα σκηνικά τα έφτιαχναν αργά και όλο λάθη. Μια χωριάτικη υπερηφάνεια και ευθιξία η οποία με ερέθιζε, και γινόμουν τόσο σκληρός εναντίον τους που πολλοί φοβήθηκαν ότι θα με μαχαίρωναν. Στην αρχή μου είπαν ότι θέλω να μιμηθώ tην Κάλλας, μετά όμως έστειλαν το διευθυντή να μιλήσει στην Κάλλας και να της πει ότι αν θέλει να είναι έτοιμα τα σκηνικά πρέπει να με παρακαλέσει να μην ενοχλώ τους εργάτες. Η Κάλλας απήντησε: «Το αντίθετο μόνο μπορώ να τον διατάξω, όχι να τον παρακαλέσω: να έρχεται συχνότερα, για να γίνουν καλύτερα, γιατί βεβαίως όταν δεν γίνονται καλά θα τα ξανακάνετε, έτσι κάνω κι εγώ». Αυτό μας έσωσε, και άρχισαν να δουλεύουν πιο γρήγορα, όχι όμως και πιο προσεχτικά. Η επί των ηλεκτρικών μου σύστησε να είμαι ευγενέστερος' απ' εκείνη την ώρα γίνηκα ένα σωστό θηρίο' μετρούσα όλα με το χιλιοστό της ίντσας. Φευ είναι δυνατό να κάνεις κάτι καλό στην Αμερική.<br />Τέλος η πρεμιέρα γίνηκε με τα σκηνικά κάπως ημιτελή και με φωτισμούς για μένα κακούς' για τον Μινωτή καλούς. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά για το θέατρο; Το κοινόν έμεινε κατενθουσιασμένο.<br />Ύστερα από την καταπληκτική παράσταση της Τραβιάτας -μία από τις ωραιότερες παραστάσεις εν γένει που 'χω δει στη ζωή μου (τι σκηνικά, τι κοστούμια, τι εκτέλεσις!)- περιμέναμε να μας προγγίξουν με τη φτωχή Μήδεια. Το κοινό την περίμενε σαν κάτι το άνευ προηγουμένου και τη δέχτηκε ως κάτι τέτοιο. Μόλις άνοιξε η αυλαία άρχισαν να χειροκροτούν επί δέκα λεπτά' το σκηνικό αυτό γίνηκε σε κάθε πράξη. Άσχετα από την επιτυχία που είχε η Κάλλας (μία πολλή μεγάλη επιτυχία, που μόνο με τις μεγάλες επιτυχίες της Μαρίκας Κοτοπούλη μπορεί να συγκριθεί). Το κοινό ενθουσιάστηκε και με την σκηνοθεσία και με τα σκηνικά. Φαίνεται ότι είχαμε δουλέψει καλά, γιατί δεν ήταν το κοινό του Ντάλλας που χειροκροτούσε, αλλά κόσμος που καταλαβαίνει. Τα υπόλοιπα θα σας τα πω όταν με αξιώσει ο Θεός να έλθω στην πατρίδα. Ο ενθουσιασμός του κόσμου στο τέλος έφτασε στο παραλήρημα. Ακούγαμε να φωνάζουν Μπράβο Κάλλας, Μπράβο Μινότι ή Μενότι, Μπράβο Τζαρούκι! Χρήστοςnoreply@blogger.com