52 ~ Μελισσάνθη: Έγινα ποιήτρια για να σπαταλήσω τη συλλογή μου

...στην ηλικία των δέκα μου χρόνων δοκίμασα το πάθος του συλλέκτη για τα είδη γραφικής ύλης. Είχα συγκεντρώσει ένα μικρό θησαυρό από κόλλες διαγωνισμού, χαρακωμένες κι αχαράκωτες, τετράδια, κοντυλοφόρους, γομολάστιχες κ.τ.λ. κι ένοιωθα τη χαρά του συλλέκτη να τον βλέπω να μεγαλώνει. Ωσότου κάποια μέρα την ώρα που καμάρωνα τ' αποκτήματά μου, ένιωσα οξύτατα το αίσθημα της ματαιότητας να μου διαπερνά την καρδιά. Θα πέθαινα κάποιαν απρόβλεπτη στιγμή κι ο θησαυρός μου θα έμενε αχρησιμοποίητος σαν μια ειρωνεία. Προς τι λοιπόν αυτή η φροντίδα της συσσώρευσης; Έτσι βάλθηκα να τον σπαταλήσω το γρηγορότερο.
Mελισσάνθη (1910-1990)
Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη



...
(Πόσο σοφός είν' ο πατέρας! Πόσα ξέρει!
Πόσην ασφάλεια νιώθει στο μεγάλο χέρι!
Τίποτε, αν το κρατή, στον κόσμο δεν φοβάται!..)

Ξάφνου, του λέει εκείνο: "- Σαν θα μεγαλώσω..."
"- Τότε εγώ πια ένα φτωχός γεράκος θάμαι...
Δε θα μπορώ στα χέρια μου να σε σηκώσω,
και θα μου λες: ακούμπα πάνω μου να πάμε...

Σαν θάρχωνται για να σε παίρνουν έξω οι ξένοι,
μόνος στη σκοτεινή γωνίτσα μου θα μένω..."
"- Εγώ στην άμαξά μου πάντα θα σε παίρνω!"
λέει, έτοιμη η μικρή να κλάψη, κ' επιμένει.

Νιώθει μια τέτοια ανυπομονησία, σκάει,
θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα να γίνη,
αν είναι δυνατόν την ώρα αμέσως κείνη,
για να του δείξη πόσο θα τον αγαπάη!..

Κι όπως θερμά τον σφίγγη το λιγνό χεράκι,
ο κουρασμένος νιώθει τόση εμπιστοσύνη!..
(Έγινε εκείνος τώρα το μικρό παιδάκι,
και ο προστατευτικός πατέρας είναι εκείνη...)

(Μελισσάνθη: Στη μνήμη του πατέρα μου)

* Το κείμενο και η φωτογραφία είναι από τη λέξη - τ.67, Σεπτ. '87
* Το ποίημα είναι από την Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας
του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη