50 ~ Damian Damianof: Μεγάλωνα χωρίς παιδικότητα

Αυτοβιογραφία

Γεννήθηκα σ' έναν ανατριχιασμένον αιώνα,
στη γη ήρθα κάπως ανεπίκαιρα - ακόμη
δεν ήξερα αυτό που "άνθρωπος" λένε, κ' είχα
δει κιόλας ανθρώπινο αίμα χυμένο' δεν είχα
ακόμη ανασάνει την ευφρόσυνη μέρα, και την είχαν
κιόλας οι κάλυκες των πολυβόλων σκοτεινιάσει.
Μια αμαρτωλή, Λιλή Μαρλέν τη λέγαν, είχε
αναλάβει να με κοιμίζη τα βράδια μ' ελαφρά τραγούδια.
Και μεγάλωνα χωρίς παιδικότητα, χωρίς παιγνίδια,
μέσα στης αεράμυνας το σύριγμα από τις σειρήνες,
και κανένας δε μπόρεσε ποτέ να τιθασέψη
την αγριεμένη, παιδιάτικη φωνή μου. Ξένα τζάμια
δεν έσπασα εγώ με σφεντόνες, καθώς οι συνομήλικοί μου,
εγώ 'μουν μόνο ένα παιδί με ματογυάλια, που 'χεν
άριστη επίδοση στο μάθημα της Ιστορίας. Όνειρο να 'ταν,
άραγε; Δε θυμούμαι! Αλλ' ήταν, τι 'ταν; Κρότος ήταν,
εκπυρσοκρότηση! Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα άντρας:
ένας ομήλικός μου, στην πλατεία, νεκρός κειτόταν.
Σύντροφοι, πέστε μου, σύντροφοι με τα ματωμένα
μέτωπα, έχω κ' εγώ το δικαίωμα να τραγουδήσω
τη λευτεριά; Ένα παιδί με ματογυάλια
ήμουν μονάχα, όταν εσείς πεθαίνατε γι' αυτήν.

Νταμιάν Νταμιάνωφ (1935)

* Το ποίημα είναι από την Ανθολογία Βουλγαρικής
Ποιήσεως του Άρη Δικταίου - Εκδ. Δωδώνη, 1971