39 ~ Rami Saari: Είμαι πρόσφυγας

Δυναστεία

Ο παππούς μου εγκατέλειψε την Πολωνία το 1937,
πρόσφυγας του στρατού της μοχθηρίας.
Ο πατέρας μου εγκατέλειψε τη Ρουμανία το 1946,
πρόσφυγας του πολέμου και των ανέμων.
Η μητέρα μου εγκατέλειψε την Αργεντινή το 1961,
πρόσφυγας του μεγάλου έρωτα.
Και το 1981 με εγκατέλειψε η Πέταχ Τικβά
για να ζήσω τη Φιλανδία, την Ελλάδα, την Ουγγαρία:
να σωπαίνω στα χιόνια, να σείομαι στους σεισμούς,
να εκστασιάζομαι με τον Δούναβη στα παραπήγματα της κόλασης.
Κάτι προϋπήρχε, μα τώρα
είναι αργά πια να ξεκαθαρίσω τι.
Η συνειδητοποίηση της αιτίας και η κατανόηση των λόγων
θα συνεχίσουν το τρελό ταξίδι. Αυτή είναι η καταδίκη:
να είμαι πρόσφυγας, αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες του όχι,
να ξέρω ότι οι στρατοί και τα καθεστώτα θ' αλλάξουν κάποτε
κι όμως η λέξη θα μένει για πάντα -
θα μένει επιθυμώντας την ομορφιά,
θα διαλυθεί στην ανάμνηση του δρόμου.

Και δεν θά 'χω γιο, ο Κάιν δεν θ' αποκτήσει γιο.
Ο απόγονος του Σημ, περιπλανιέται στον κόσμο δίχως όνομα,
κάτοικος του σώματός του.

Ράμι Σαάρι (1963)

*Tο ποίημα δημοσιεύθηκε στην ΠΟΙΗΣΗ - τ.23, 2004,
σε μετάφραση Χρυσούλας Παπαδοπούλου.
* Φωτογραφία: www.ljudmila.org