5 ~ William Butler Yeats: Μνήμες της παιδικής ηλικίας και της νεότητας

Κάθομαι στο χώμα και κοιτώ ένα καραβάκι χωρίς κατάρτι με την μπογιά του ξεθωριασμένη και γρατζουνισμένη και μονολογώ μελαγχολικά: "Είναι πολύ πιο μακριά απ' ό,τι παλιότερα" και καθώς το λέω αυτό κοιτώ μια μεγάλη γρατζουνιά στην πρύμνη γιατί ειδικά η γρατζουνιά αυτή είναι πιο μακριά. Μετά, κάποια μέρα στο δείπνο ο θείος μου ο W. Middleton λέει, "Δεν πρέπει να παίρνουμε αψήφιστα τα προβλήματα των παιδιών. Είναι χειρότερα από τα δικά μας επειδή εμείς φτάνουμε κάποτε στο τέλος των προβλημάτων μας ενώ αυτά δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν εκεί". Αισθάνομαι ευγνώμων για τα λόγια του, γιατί ξέρω ότι είμαι πολύ δυστυχής και πολλές φορές είπα μέσα μου, "Όταν μεγαλώσεις ποτέ μη μιλήσεις όπως μιλούν οι μεγάλοι για την ευτυχία στην παιδική ηλικία". Ίσως ήδη να είχα περάσει μια νύχτα δυστυχίας όταν, ενώ για πολλές νύχτες προσευχόμουν να πεθάνω, άρχισα τώρα να φοβάμαι ότι όντως πεθαίνω και να προσεύχομαι να ζήσω. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για τη δυστυχία μου. Όλοι ήταν καλοί μαζί μου, και ακόμη μετά από τόσα χρόνια αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και σεβασμό για τη γιαγιά μου. Το σπίτι ήταν τόσο μεγάλο που πάντα υπήρχε κάποιο δωμάτιο να κρυφτώ, είχα ένα κόκκινο πόνι και έναν κήπο να περιπλανηθώ, δύο σκυλιά που με ακολουθούσαν κατά πόδας -το ένα άσπρο με μαύρες βούλες στο κεφάλι του και το άλλο με μακρύ μαύρο τρίχωμα παντού. Σκεφτόμουν το Θεό και νόμιζα ότι ήμουν πολύ κακός. Κάποια μέρα πέταξα μια πέτρα και χτύπησα κατά λάθος μια πάπια στην αυλή και της έσπασα το φτερό. Απόρησα όταν μου είπαν ότι η πάπια θα αποτελέσει το δείπνο μας και ότι κανείς δε θα με τιμωρούσε.
Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς (1865-1939)

* η μετάφραση είναι της Μαρίας Μουμτζή και
έγινε για τον Κόμβο (komvos.edu.gr)
* φωτογραφίες: gutenberg.org & photoaspects.com