63 ~ Χάρης Βλαβιανός: ...τόση αγάπη να γίνεται χώμα

Pentimento

[...]
Έζησα πλάι της.
Συγγένεια σημαίνει θάνατος.
Ο μόνος μας δεσμός
ένας πίνακας του Προσαλέντη,
τα σερβίτσια Βοημίας του Σικελού
—από τρίτο γάμο—
κι ένα στρογγυλό τραπέζι από όνυχα'
τίποτα δηλαδή.
Κάθε μέρα προσπαθούσα να γράψω τρεις στίχους
που η αντοχή τους
να υπερβαίνει τη δική μου,
ενώ εκείνη, αδιαφορώντας για ό,τι είχα διαφυλάξει
μέσα στις αναθυμιάσεις της οικογενειακής αρμονίας,
κυνηγούσε το θείο βρέφος
σε μιαν Αίγυπτο χωρίς θεό.

Δεκαοκτώ χρόνια στο έλεος αυτής της γυναίκας.
Δεκαοκτώ χρόνια κουβαλώντας έναν ξένο θάνατο.
Η Αγγλία ήταν ένας ελιγμός,
ο μόνος ευφυής ελιγμός στη ζωή μου.
Η λογοτεχνία, το Κολλέγιο του Λώρενς,
οι γοτθικές χαριτολογίες,
όλα μια πρόφαση.
Έπρεπε να σπάσει το συμβόλαιο αίματος,
το αποπνικτικό αυτό μη
της μητρικής τερατουργίας.
Η πτώση αυτή δεν είχε τέλος.
Οι απολογισμοί ήταν ανώφελοι.
Γιατί είναι δύσκολο να μιλάς
και ταυτόχρονα να συγκεντρώνεις
την προσοχή σου αλλού,
σ' αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά
που ακούγεται μέσα σου πνιχτά
ψιθυριστά
σαν να ζητάει συγγνώμη που δεν έχει πεθάνει.

Τι παράξενο μια λέξη να σβήνει το χρώμα
και η αγάπη, τόση αγάπη, να γίνεται χώμα.

* * *

Oxford Blues

II
"Ο ποιητής του κολλεγίου; Ο τρελός του χωριού
πιο σωστά." (Ούτω πως o Τσάρλι.)
Το ερώτημα έπαψε να υφίσταται
από τη στιγμή που κατέφθασε o Μάρτιν
—ένα χωριατόπαιδο απ' το Λάνκαστερ
που μπορούσε να στέκεται όρθιος στο μονόξυλο
και με το κοντάρι στο χέρι
ν' απαγγέλλει μπαλλάντες του Καβαλκάντι στα ιταλικά!

"Εσύ δεν είσαι ο Έλληνας;
Μπορώ να δανειστώ τη γραφομηχανή σου;
Έχω να παραδώσω σε τρεις ώρες μια εργασία
για τα αττικά συμποτικά τραγούδια:
ουδέ καλάς σοφίας εστίν χάρις...
as they say my dear... Haris"
Τη στιγμή που του την έδινα
ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Γύρισα στο δωμάτιο μου
κι άρχισα να διαβάζω Σιμωνίδη με λύσσα.

V
Ήταν o πρώτος μου συμφοιτητής
που διάβασε τα άγουρα στιχάκια μου.
Ο Άνταμ, ο scholar της παρέας,
που η βραδυγλωσσία του τον εμπόδιζε
να παίρνει μέρος στις συζητήσεις μας
για την virtù του Μακιαβέλλι
— και την άλλη, την αμφιλεγόμενη,
της πρώην φιλενάδας του Πήτερ.
Ο Άνταμ με τον τέλειο γραφικό χαρακτήρα
που η Εδέμ του βρισκόταν
κάπου ανάμεσα στο λεξικό του Liddell & Scott
και τον Σοφοκλή του Murray
Χωρίς αμφιβολία o επόμενος Regius Professor of Greek.

Η πρώτη και καλύτερη μέχρι σήμερα κριτική
των ποιημάτων μου ήταν η δική του:
"Μου αρέσει πολύ, μου αρέσει πολύ
αυτό το-το-το"

Χάρης Βλαβιανός (1957)

* από το βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού Adieu
Εκδ. Νεφέλη, 1996
* φωτογραφία: mic.gr