38 ~ Peter Handke: Αυτοβιογραφική δοκιμή

Οι εκθέσεις
Επειδή σαν παιδί, ξεχνούσα τις εμπειρίες μου, στις εκθέσεις έγραφα ό,τι μου είχαν μάθει, με τα λόγια που μου είχαν μάθει. Κάθε φορά που έπρεπε να περιγράψω μια εμπειρία μου, δεν έγραφα γι' αυτήν όπως την είχα ζήσει' η εμπειρία μου αλλοιωνόταν απλά και μόνο επειδή έγραφα γι' αυτήν' υπήρχαν φορές που η εμπειρία γεννιόταν τη στιγμή ακριβώς που έγραφα, και μάλιστα με τον τρόπο που μου είχαν μάθει να γράφω: ακόμα κι οι δικές μου εμπειρίες μου φαίνονταν ξένες όταν έγραφα γι' αυτές. Στις εκθέσεις για την Πίστη και την Υπακοή έγραφα όπως πρέπει να γράφει κανείς σε εκθέσεις για Π. και Υ. Στις εκθέσεις για μια Όμορφη Καλοκαιριάτικη Μέρα έγραφα όπως πρέπει να γράφει κανείς σε εκθέσεις για μια Ο.Κ.Μ. Στις εκθέσεις με θέμα την παροιμία "Φασούλι το Φασούλι γεμίζει το Σακούλι", έγραφα όπως πρέπει να γράφει κανείς σε εκθέσεις με θέμα την παροιμία "Φ.τ.Φ.γ.τ.Σ.". 'Ωσπου, τελικά, μια όμορφη μέρα του καλοκαιριού δεν έβλεπα γύρω μου την όμορφη μέρα του καλοκαιριού, αλλά την έκθεσή μου για την Όμορφη Μέρα του Καλοκαιριού.

Το παιχνίδι
Στριμωχνόμουν και κολλούσα το κορμί μου στο ποδοσφαιράκι, στην αίθουσα των παιχνιδιών: ταυτόχρονα ντρεπόμουν που μ' άρεσε "ακόμα" να παίζω. Έμαθα να μη φοβάμαι τις βαριές μπάλες που μου 'ριχναν από μικρή απόσταση και να τις πιάνω στην αγκαλιά μου, ακόμα κι αν το βάρος τους μ' έκανε να παραπατάω. Ο παπάς που μας πρόσεχε ένα απόγευμα, μας τιμώρησε βάζοντάς μας να τρέχουμε πάνω-κάτω στην κοντινή πλαγιά επειδή κάναμε φασαρία πριν από την προσευχή στην τραπεζαρία. Κι αυτό το ονόμασε παιχνίδι. Όταν φτάσαμε σε ηλικία που μας επέτρεπαν πια ν' ακούμε στο ράδιο τα αποτελέσματα των εκλογών, ενδίδοντας σε μια παιχνιδιάρικη διάθεση, υποστήριζα το σοσιαλιστικό κόμμα μόνο και μόνο επειδή το αποδοκίμαζαν στο σχολείο. Τις ημέρες της θρησκευτικής άσκησης, που μας υποχρέωναν να μένουμε σιωπηλοί, δεν χόρταινα τις λέξεις. Έλυνα τα προβλήματα της αριθμητικής μ' ένα παθιασμένο ενδιαφέρον, που μόνο μ' αυτό το οποίο είχα για τα αστυνομικά μυθιστορήματα θα μπορούσε να συγκριθεί.

Η συμπεριφορά
Σηκωνόμουν αμέσως μόλις κάποιος ανώτερός μου έμπαινε στην αίθουσα. Δεν απουσίαζα ποτέ αδικαιολόγητα. Όταν έμενα στο σπίτι άρρωστος, το θερμόμετρο έδειχνε ότι ήμουν στο κρεβάτι με το δίκιο μου. Όταν έγινε της μόδας να ζωγραφίζεις στην παλάμη σου αγκυλωτούς σταυρούς με κιμωλία και να χτυπάς τους ανυποψίαστους στον ώμο, ήμουν συνήθως απ' αυτούς που την πάθαιναν. Το χειμώνα, την ώρα του μαθήματος, δεν τολμούσα να λιώσω με την ανάσα μου τα κρυστάλλινα λουλούδια που κρέμονταν έξω απ' τα παράθυρα. Πότε πότε κρυφοδιάβαζα κάτω απ' το θρανίο. Κάθε φορά που οι καθηγητές με κοίταζαν, προσπαθούσα να τους ανταποδώσω τη ματιά τους με "ειλικρίνεια" και "ευθύτητα". Μπορούσα να βάλω τα χέρια μου πάνω στο θρανίο αυτοστιγμεί, αν με πρόσταζαν να το κάνω. Τις περισσότερες φορές τα κορδόνια των παπουτσιών μου ήταν τόσο κοντά που δεν μπορούσα να τα δέσω.
Πέτερ Χάντκε (1942)

*Tο κείμενο είναι από ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ - τ.157-158, Αύγ. 2007,
σε απόδοση στα ελληνικά Μαρίας Αγγελίδου.
* Φωτογραφίες: answers.com, marcopolo.provincia.venezia.it
handkeromance.scriptmania.com

= = =
Από τις 7 Μαΐου, στο θέατρο Σημείο, το έργο του Πέτερ Χάντκε Όταν δεν ήξερε ο ένας για τον άλλο σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά και σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή. Το έργο θα παρουσιαστεί ξανά από τον Οκτώβριο του 2008. Περισσότερα -ΕΔΩ-