133 ~ Τζένη Δριβάλα: Παράσταση στα δυόμισι

Από πολύ μικρή αγαπούσα το θέατρο. Ο πατέρας μου μάλιστα έλεγε πως από τα δυόμισι χρόνια μου φαινόμουν ότι θα γίνω θεατρίνα, βασίζοντας την πρόβλεψή του στο εξής αστείο γεγονός: Είχα ένα κουνέλι που υπεραγαπούσα και κάποια μέρα που έκανα κάποια αταξία, η μαμά μου με φοβέρισε πως για τιμωρία μου θα έσφαζε το κουνέλι. Εγώ περίμενα και όταν ήρθε στο σπίτι ο πατέρας μου, γονάτισα κι έκανα μια σκηνή θρήνου για το υποτιθέμενο νεκρό κουνέλι. Ο πατέρας μου έμεινε με το στόμα ανοιχτό. "Από τότε", είπε αργότερα, "κατάλαβα πως είσαι μεγάλη θεατρίνα". Μου άρεσε λοιπόν πολύ το θέατρο, μου άρεσε και η μουσική. Κι έτσι, όταν αργότερα ασχολήθηκα με το τραγούδι, ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας χώρος που συνδύαζε και τα δύο: Η όπερα.

*
Μου άρεσε πάντα να τραγουδάω. Όταν ήμουν μικρή τραγουδούσα με ψιλή φωνή, το είδος που λέμε "φαλτσέτο". Κάποια περίοδο σταμάτησα να τραγουδάω, αλλά όταν πήγα στο γυμνάσιο, επειδή έπαιζα πιάνο, ήμουν στη χορωδία του σχολείου. Τα Χριστούγεννα, όλα τα παιδιά της χορωδίας έκαναν ακρόαση, για να επιλεγεί το παιδί που θα τραγουδούσε το σόλο "Άγια Νύχτα". Επιλέχτηκα εγώ, και από τότε έγινα η σολίστ της χορωδίας. Ο γυμνασιάρχης μας, εκείνη την εποχή, ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη μουσική κι όταν με άκουγε επαινούσε τη φωνή μου. Έλεγε, "τι ωραίο μέταλλο" κλπ κλπ. Αλλά τίποτα απ' αυτά δεν έπαιρνα στα σοβαρά. Μόνο αργότερα, όταν ήδη πήγαινα στο Ωδείο, άκουγα τον τότε καθηγητή μου, τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη, κάθε φορά που ήταν να τραγουδήσω κάποια κομμάτια απ' το σολφέζ, να λέει: "Κοίταξε την πιτσιρίκα τι ευκολίες έχει στη φωνή!". Κι έτσι, είπα, γιατί να μη δοκιμάσω και τραγούδι; Κάπως έτσι ξεκίνησε το πράγμα και κατέληξε να γίνει σοβαρό.

*

...στη "Λακμέ", ασχολήθηκα πολύ με το ρόλο, γιατί αυτή τη φορά θα έκανα μια Ινδή, ένα πρόσωπο που ήταν πολύ μακριά απ' τις δικές μου εμπειρίες. Ένα χρόνο πριν τραγουδήσω το ρόλο ασχολήθηκα με όλα όσα είχαν σχέση με την Ινδία: Διάβαζα βιβλία, μελέτησα τη γλυπτική της, έβλεπα ακόμα και φιλμ σχετικά με τη χώρα. Έτσι, άρχισα σιγά - σιγά να μπαίνω στο πνεύμα, στη συμπεριφορά, στην κίνηση, στις αισθήσεις της Ινδής. Επιπλέον, είχα στις πρόβες της "Λακμέ" μια χορογράφο που είχε σπουδάσει χορό στην Ινδία. Με βοήθησε πολύ. Μου έδειξε πολλά μυστικά, γιατί στον ινδικό χορό κάθε κίνηση των χεριών και των ποδιών έχει και μια συγκεκριμένη έννοια. Το σώμα με την κίνηση, εικονογραφεί μια ιστορία.

*

...κανένας γονιός δεν μπορεί να είναι ποτέ απολύτως βέβαιος ότι αφιερώνει αρκετό χρόνο στο παιδί του ή αν ο δρόμος που ακολουθεί στη διαπαιδαγώγησή του είναι ο σωστός - απλώς κάνει ό,τι νομίζει πως είναι σωστό. Εγώ προσπαθώ, μαζί με τον Τζων, ν' αφιερώνω όλο το χρόνο που είναι δυνατό ν' αφιερώνω στον Φίλιππο, τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί τώρα άρχισε να πηγαίνει σχολείο. Ως τώρα, όπου πηγαίναμε, ερχόταν μαζί μας, δεν έχασε καμιά από τις παραστάσεις μας. Του έχει μάλιστα δημιουργηθεί τέτοιο ενδιαφέρον για τη δουλειά μας, ώστε έχει γίνει μεγάλος γνώστης της όπερας και κρίνει τους πάντες και τα πάντα... Δεν νομίζω αλήθεια ότι έχει νιώσει την έλλειψη της παρουσίας μας.

*

Ενδιαφέρον τόσο δυνατό όσο είναι ο γιος μου δεν έχω άλλο. Πάντως, υπάρχει κάτι που το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση και συμβαίνει να το εγκρίνει και ο γιος μου και ο άνδρας μου: Τη μαγειρική. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, κλειδώνομαι μέσα στην κουζίνα και μαγειρεύω με τις ώρες. Με διασκεδάζει πάρα πολύ. Βρίσκω ότι η μαγειρική χρειάζεται φαντασία και δημιουργικότητα κι αυτό μ' αρέσει.
Τζένη Δριβάλα (1957)

* - αποσπάσματα από συζήτηση με τον Μιχάλη Πολατώφ.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό
Ταχυδρόμος, τχ. 22-(1672), στις 29 Μαίου 1986
*Φωτογραφίες: enet.gr, hosting.operissimo.com,
daytonopera.org
- η τρίτη φωτογραφία είναι από το περιοδικό που
δημοσιεύθηκε η συνέντευξη/συζήτηση