29 ~ Γιώργος Ιωάννου: Μαζί, όσο ποτέ, με τους άλλους

Οι επισκέπτες μου, έφυγαν νωρίς, για να μπορέσω, λέει, να ησυχάσω. Κατά σύμπτωση εκείνη τη μέρα μού είχαν φέρει μια φορητή τηλεόραση, που από μέρες τη ζητούσα. Ήταν νοικιασμένη ως τα τώρα από τον μπαμπά της Αρλέτας κι αποδώ και πέρα θα την κρατούσα εγώ. Το εμπόριο του νοικιάσματος φορητών τηλεοράσεων - της κακιάς ώρας, εννοείται - ανθίζει και λουλουδίζει στα νοσοκομεία. Όπως και το νοίκιασμα ειδικών κρεβατιών, ειδικών στρωμάτων για τους κατάκοιτους, ειδικών αναπηρικών καθισμάτων. Ρέουν τα λεφτά, λεφτά να δουν τα μάτια σου. Είναι μυστήριο από πού τα ξετρυπώνουν όλοι στη δύσκολη ώρα.

Πίεσα την Αρλέτα να μου φέρουν την τηλεόραση εκείνη τη μέρα, όχι μονάχα για να περάσω τη δύσκολη νύχτα καλύτερα, αλλά και για να δω τον Γιώργο Σουσούρα, μαθητή και φίλο μου, που παρουσιαζόταν με την ορχήστρα Παλιάς Μουσικής της «Τέχνης», σε μια συναυλία που είχαν δώσει το καλοκαίρι στο μέγαρο της Δούκισσας της Πλακεντίας. Το κακό ήταν πως η εκπομπή έπεφτε πολύ αργά για μένα, μετά τις έντεκα, κι εγώ είχα την άλλη μέρα πρωί την εγχείρησή μου. Εντούτοις έκανα κουράγιο και την είδα - στην τηλεόραση δεν εμφανιζόμαστε κάθε μέρα. Μόνος, μέσα στο ανέκφραστο αυτό δωμάτιο, όπου ποιος ξέρει, πόσοι και πόσοι είχαν υποφέρει, έβλεπα μέσα απ' το κουτί τον Γιώργο να μιλάει για τη βιόλα ντα γκάμπα και την τεχνική της και δενόμουν εκείνη τη στιγμή με πολλούς άλλους φίλους που επίσης τον έβλεπαν. Ο Γιώργος, βέβαια, ήξερε ότι την άλλη μέρα θα εγχειριζόμουν, είχαμε τηλεφωνηθεί.

Ευχαριστημένος έκλεισα την τηλεόραση μετά τις ειδήσεις. Είχα καταφέρει να δω αυτό που ήθελα και αυτό, μου έδινε μια αίσθηση δύναμης. Στην τηλεόραση αν χάσεις κάτι ουκ έστι μετάνοια. Δεν έσβησα το φως, το πορτατίφ μου που μου είχαν φέρει από το το σπίτι, αλλά συσπειρώθηκα στον εαυτό μου, προσπαθώντας να τρυπώσω βαθιά. Ήθελα να βρω, να αγγίσω, τον βαθύτερο λόγο για τον οποίο έπρεπε να κάνω κουράγιο και να προσπαθήσω. Και στο λόγο αυτό με οδήγησε σιγά σιγά το βαθύτερο είναι μου.

Άρχισαν οι ερωτικές παραστάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη. Παραστάσεις όχι μόνο από τη μνήμη, αλλά και από τη φαντασία, στηριγμένες όμως πάνω σε γνωστά μου πρόσωπα, πρόσωπα που είχα δει και θαυμάσει. Τα φανταζόμουνα γυμνά, άγρια ερεθισμένα, χυδαία, όσο γίνεται πιο χυδαία, ανεξάντλητα, ακαταπόνητα, αχόρταγα ανελέητα, μετάρσια, φτερωτά. Και ξανά και ξανά και πάλι ξανά, ώσπου να ξημερώσει. Οι γύψοι κροτάλιζαν αναμεταξύ τους, καθώς τα πόδια μου συγκρούονταν την υπέρτατη στιγμή. Και ξανά και πάλι ξανά. Ας έρθει και η νάρκωση, ας έρθει και το αίμα. Μέσα σε κείνη την ερημιά, ήμουν όσο ποτέ με τους άλλους.
Γιώργος Ιωάννου (1927-1985)

* Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Γιώργου Ιωάννου Πολλαπλά κατάγματα -
Εκδόσεις "Εστία". 1982
* Οι φωτογραφίες είναι από την Kαθημερινή