49 ~ Emile Michel Cioran: ...αλλά η νύχτα ήταν τέλεια.

Ίμπιζα, 31 Ιουλίου 1966. Τη νύχτα αυτή, τελείως ξύπνιος γύρω στις τρεις. Αδύνατον να μείνω άλλο στο κρεβάτι. Βγήκα να περπατήσω κοντά στη θάλασσα, σπρωγμένος από σκέψεις πιο σκοτεινές δε γίνεται. Και αν πήγαινα να πέσω από τον γκρεμό; Ήρθα εδώ για τον ήλιο, και δεν μπορώ να ανεχθώ τον ήλιο. Όλος ο κόσμος είναι ηλιοκαμμένος, πρέπει να μείνω άσπρος, χλωμός. Όσην ώρα έκανα κάθε λογής πικρούς συλλογισμούς, κοίταζα τα πεύκα, τα βράχια, τα κύματα που τα "επισκεπτόταν" το φεγγάρι, και ένιωσα ξαφνικά πόσο γερά ήμουν καρφωμένος πάνω σ' αυτό το όμορφο καταραμένο σύμπαν.

Ίμπιζα, 1η Αυγούστου 1966. Πέρσι, στο πικ-άπ που μου είχε δανείσει ο Φ., άκουσα ένα δίσκο που με καταγοήτευσε. Ήταν ένα ισπανικό τανγκό, να σου ξεσκίζει την καρδιά. Όταν επέστρεψα στο Παρίσι, προσπάθησα να ξαναθυμηθώ το ρυθμό και τη μελωδία. Αδύνατον. Ένα χρόνο μετά, ξαναβρίσκομαι στο ίδιο σπίτι. Την επομένη από την αφιξή μου, την ώρα του μεσημεριανού ύπνου, βλέπω στ' όνειρό μου ότι ακούω ένα τανγκό. Ξυπνώντας είχα ξαναβρεί το τανγκό μου.

...
Τη νύχτα αυτή, για να παρηγορηθώ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είπα στον εαυτό μου ότι, αν ο ύπνος μού είχε δοθεί όπως στους άλλους, δεν θα μπορούσα να αγκαλιάζω με το μάτι αυτά τα δέντρα με φόντο τον ουρανό και τα κύματα στο βάθος, ούτε θα μπορούσα να νιώθω μ' αυτόν τον τόσο οξύ τρόπο την ανομοιότητά μου με τα όντα, την απόλυτη μοναξιά μου ανάμεσά τους.

Σκέφτηκα επίσης ότι το δράμα μου προερχόταν από τη δίψα μου να ζήσω όπως όλος ο κόσμος και από την ανικανότητά μου, την αδυναμία μου μάλλον, να το καταφέρω. Όταν τα νεύρα, το στομάχι, το συκώτι σου - και πάει λέγοντας - είναι σμπαράλια, δεν βγαίνεις απ' την τρύπα σου ή αποφεύγεις τον ήλιο, τον αέρα, τη θάλασσα, που όλα μαζί δεν μπορεί παρά να αποβούν θανάσιμα για μένα αν θέλω να τ' απολαύσω. Γιατί δυστυχώς αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω, με το συνηθισμένο αδιόρθωτο πάθος μου,

Η πρώτη μου σκέψη όταν σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μέσα στη νύχτα ήταν να πάω να πέσω απ' τον γκρεμό στη θάλασσα. Αλλά η νύχτα ήταν τέλεια, και χωρίς ψεγάδι' έτσι απλά με γέμισε.
Εμίλ Σιοράν (1911- 1995)

Η ήττα μου δεν συνίσταται στο ότι είμαι μόνος
..........αλλά στο ότι αισθάνομαι μόνος

* Το κείμενο αποτελεί μέρος από το Τετράδιο της Ταλαμάνκα
Δημοσιεύθηκε στην Λέξη - 164/165, Αύγ.2001
σε μετάφραση Βαρβάρας Χατζάκη
*Φωτογραφίες: sibiul.ro, poezie.ro, cioran.com