54 ~ Πέτρος Τατσόπουλος: ...υπάρχουν και χειρότερα
Ήθελα να βγω στον καθαρό αέρα. Πρέπει να ήταν έντεκα όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Κατέβηκα στο ισόγειο. Κατηφόρισα προς τη Φωκίωνος Νέγρη. Προσπέρασα το δημοτικό μου σχολείο. Στο ύψος της Επτανήσου έστριψα αριστερά. Κατευθύνθηκα προς το παλιό μου γυμνάσιο. Στην οδό Χανίων.
...
Ένιωθα τρομερή έξαψη, καθώς προχωρούσα στο δρόμο, εκείνη τη νύχτα του Νοεμβρίου - μια έξαψη που επιθυμούσα το συντομότερο κάπου να τη διοχετεύσω, με κάποιον να τη μοιραστώ. Αυθόρμητα επέλεξα την τότε φιλενάδα μου, ένα συνομήλικό μου κορίτσι από τη Λακωνία, δίχως να πολυψειρίσω τις πιθανές παρενέργειες. Διέμενε μαζί με το θείο της και τη μητέρα του θείου της σ' ένα διαμέρισμα επί της οδού Χανίων, λίγο πιο κάτω από το παλιό μου γυμνάσιο. Παρέβλεψα ότι ο θείος της αγνοούσε το δεσμό μας και ότι η ώρα ήταν μάλλον περασμένη για δεκαεννιάχρονες Σπαρτιάτισσες. Παρέβλεψα τα πάντα. Της τηλεφώνησα από ένα θάλαμο να κατέβει στην είσοδο της πολυκατοικίας κι έπειτα πήγα γραμμή στο σπίτι της.
Εκεί, μέσα στην πολυκατοικία, μόλις ένα δυο μέτρα από την είσοδο, η φιλενάδα μου έμαθε το μεγάλο μυστικό. Δεν είχε συνέλθει ακόμη από την έκπληξή της, όταν αντίκρισε το θείο της να προβάλλει από την πόρτα του ασανσέρ. Ολοφάνερα ο θείος δεν έδειχνε ευδιάθετος.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε απότομα. «Γιατί μας ανησυχείς τέτοιαν ώρα;»
«Συγγνώμη για την ώρα» ψέλλισα. «Ήθελα να πω κάτι στην ανιψιά σας. Ειλικρινά, δεν ήθελα να σας ανησυχήσω».
«Τι πράγμα;» επέμεινε.
Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
«Συγγνώμη και πάλι. Θα προτιμούσα να μην σας το πω. Είναι άλλωστε κάτι που δεν έχει σχέση μ' εσάς».
Με κοίταξε παγερά. Θα έλεγε κανείς ότι είχα ξεστομίσει την πιο εξωφρενική παραδοξολογία.
«Είναι κάτι» επανέλαβε αργά αργά, στην προσπάθειά του να το κατανοήσει, «που αφορά την ανιψιά μου και δεν αφορά εμένα;»
«Φαντάζομαι ότι θα είναι ελάχιστα αυτά, τα πράγματα» τόλμησα να σχολιάσω «αλλά έτσι είναι. Συγγνώμη».
Αγνόησε παντελώς την τρίτη μου συγγνώμη στη σειρά. Μου έδειξε την εξώπορτα.
«Βγες έξω» πρόσταξε.
Υπενθυμίζω ότι δεν ήμουν μέσα στο διαμέρισμά του. Ήμουν απλώς μέσα στην πολυκατοικία. Μου μιλούσε εξ ονόματος ολόκληρης της πολυκατοικίας και, απ' όσο ήμουν σε θέση να γνωρίζω, δεν ήταν καν ο διαχειριστής.
«Κοιτάξτε» δήλωσα κατευναστικά «ειλικρινά, δεν θέλω να το τραβήξουμε».
«Βγες έξω αμέσως!»
«Εντάξει» συναίνεσα απρόθυμα «αφού επιμένετε... Σήμερα λοιπόν, απόψε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έμαθα πως είμαι υιοθετημένος».
Περίμενα να τον σοκάρω με την ευθύτητά μου και να του σπάσω τον τσαμπουκά. Αντ' αυτού μου έριξε ένα απλανές βλέμμα, λες και αυτή η παραδοξολογία ήταν πιο εξωφρενική και από την προηγούμενη.
«Κι εμένα» ρώτησε «τι με αφορά;»
Είμαι αδύναμος άνθρωπος. Ανέκαθεν ήμουν αδύναμος άνθρωπος. Δεν επισκέφτηκα ποτέ γυμναστήριο. Δεν ενόχλησα ποτέ τον παραμικρό μυώνα. Τότε μάλιστα - πάνε πια είκοσι οκτώ χρόνια- ήμουν και ασύγκριτα ελαφρύτερος. Κλαράκι στον άνεμο. Ένας μίσχος. Εξάλλου, παρότι διασκέδαζα όταν η Σίσι Σπέισικ, στην Kάρι, μετακινούσε με τη σκέψη της μαχαιροπίρουνα και τα κάρφωνε στις μοχθηρές συμμαθήτριές της ή όταν παρακολουθούσα τα αντίστοιχα καμώματα του Γιούρι Γκέλερ, δεν πίστεψα ποτέ στις ψυχοκινητικές σαχλαμάρες. Εντούτοις, εκείνη τη στιγμή, βρισκόμουν ένα μόλις βήμα, όχι πριν τις πιστέψω απλώς, αλλά πριν τις βάλω σ' εφαρμογή. Όλη η έξαψη της βραδιάς είχε συμπυκνωθεί και είχε συγκεντρωθεί στα ακροδάχτυλά μου. Ήμουν σίγουρος πως, έτσι και άγγιζα το θείο της φίλης μου, θα εκσφενδονιζόταν στον απέναντι τοίχο. Πρέπει να μετέδωσα και στο βλάκα ένα μέρος από αυτή την ενέργεια, διότι ενστικτωδώς άρχισε να οπισθοχωρεί προς το ασανσέρ. Καθώς οπισθοχωρούσε έντρομος, τον έλουζα με κάθε είδους βρισιές. Δεν ήταν κοινές βρισιές. Ήταν ο Αντίχριστος στα μεγάλα του κέφια. Θυμίζαμε σκηνή από τον Εξορκιστή. Όπως ήταν αναμενόμενο, σηκώσαμε την πολυκατοικία στο ποδάρι. Θορυβημένοι νοικάρηδες και ιδιοκτήτες κατέβαιναν στο ισόγειο και αντίκριζαν τον δαιμονισμένο. Κανένας δεν τολμούσε να με πλησιάσει. Στοιχίζονταν όλοι πίσω από το θείο. Αυτός ήταν ο Αϊ-Γιώργης που θα κάρφωνε το δράκο. Μόνο μια γριά γυναίκα κότησε να σταθεί στο πλάι του.
«Τι συμβαίνει, παιδάκι μου;»
Ο θείος την κοίταξε με απόγνωση.
«Μαμά, με είπε μαλάκα».
Αυτό ήταν. Η οργή μεταμορφώθηκε μεμιάς σε ευφορία. Δάκρυα γέλιου ανέβλυσαν από τα μάτια μου. Ο άνθρωπος ήταν ευλογημένος. Πιο αδιαπέραστος κι από σιδηροπαγές σκυρόδεμα. Δεν θα πέθαινε ποτέ. Θα έτρεπε τον καρκίνο σε άτακτη φυγή. Θα ρύθμιζε τις αρρυθμίες. Ακόμα και τη δική μου διάθεση είχε καταφέρει να διορθώσει. Έφυγα από την πολυκατοικία του ανακουφισμένος. Τι υιοθεσίες και κουραφέξαλα; Πάντοτε θα υπάρχουν και χειρότερα.
Πέτρος Τατσόπουλος (1959)
του Πέτρου Τατσόπουλου Η καλωσύνη των ξένων
εκδ. Μεταίχμιο, 2006
* Η πρώτη φωτογραφία είναι από μία τηλεοπτική εμφάνιση
του συγγραφέα τον Οκτώβρη του 2007, και η δεύτερη
είναι από το dramamafilmfestival.gr
Ετικέτες ΕΛΛΗΝΕΣ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΕΛΛ.
- ανάρτηση από Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. στις
21.7.08 <---permanent link of this post
29 σχόλια:
...αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, αυτό θα ήταν αποδεικτικό αυτεπίγνωσης και φυσική συνέπεια αυστηρής αυτοκριτικής.
Εδώ αυτοθαυμάζονται τόσοι και τόσοι που δεν πιάνουν μία μπροστά στον Τατσόπουλο...
Ama ti vriskeis mazi tou glykia mou emena mou perissevei.
Ta salia mono na krives...
Τί έπαθε ο ατάλαντος και τα έβαλε ΚΑΙ με τον Τατσόπουλο; Του τελείωσε η έμπνευση completment; Oh mon dieu!
Στ' αλήθεια το δικό μου μυαλό δεν θα πήγαινε ποτέ εκεί! Πολύ γυναικεία γραφή διακρίνω...
Ας είναι όμως... με την απορία θα μείνω. Και την αμφισβήτηση.
Aνώνυμη/-ε
Ω ναι, διαβάζω (και ακούω) μετά μανίας Τατσόπουλο – "την βρίσκω", κατά την φρασεολογία σου. Αλλά μην κρίνεις από τα δικά σου, ίσως, και νομίζεις ότι οι αναρτήσεις μου έχουν την έννοια του "γλειψίματος". Απαιτείται ελάχιστος βαθμός νοημοσύνης για να καταλάβει κανείς ότι ένας ανώνυμος και πανάγνωστος μπλόγκερ σαν εμένα, δεν έχει να "αποκομίσει" τίποτα από ένα διαδικτυακό "γλείψιμο". Οποιουδήποτε.
Σωστά;
...αλλά ακόμα κι αν ήταν έτσι, γιατί ενοχλείσαι από τα σάλια μιας "γλυκιάς" που δεν έχουν στόχο εσένα; Πες πως είναι σιρόπι από περγαμόντο.
se xerw oso de fantazesai-ki ap tin anapodi ki ap tin anapodi(kali esy den exeis)
(ή κακή πληροφόρηση)
Εγώ είμαι το ένα τρίτο του Κ.σ-Μ, το μεσαίο "σ". Ο Στέργιος, δηλαδή, (για τους φίλους: Σέργιος) και χειρίζομαι τα "αυτοβιογραφικά" και το "γράμμα σε χαρτί".
Χαίρομαι, πάντως, που σε έχoυμε stalker μας, και ας μην έχεις μάθει τα ονόματα και το ιδιοκτησιακό καθεστώς του οίκου των Κουσουμού.
Τέλος, όμως, γιατί στραμπούληξα τα μάτια μου με τα απαίσια greeklish σου. Αφού έχεις ελληνικό πληκτρολόγιο ποιος ο λόγος να γράφεις έτσι;
μακάρια τα ελληνόπουλα που τα μεγάλωσαν "ξένοι". και εκπαιδέυτηκαν στην αγάπη-όχι-αίματος
τουλάχιστον αυτά συμφιλιώνονται νωρίς με το διαφορετικό.
χαιρετώ, καλό χειμώνα κσμ (είστε και τρεις, χαίρομαι τριπλά)
Δεν γενικολογώ, λοιπόν, ούτε αφορίζω οικογένειες – αίματος ή νομικές, "αθάνατες ελληνικές" ή "θνητές ευρωπαϊκές". Παραλείπω τα συμπεράσματα των προσωπικών εμπειριών για ευνόητους λόγους, και μένω στο ότι είναι εξίσου πιθανόν να είναι το ίδιο κατάλληλοι ή ακατάλληλοι, φυσικοί και θετοί γονείς.
Πολύ περισσότερο δεν θα μακαρίσω τα παιδιά επειδή τα μεγάλωσαν "ξένοι" ή "δικοί". Μακάρι όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν "κανονικά" - εννοώ όχι πρόωρα – σε ένα κατάλληλο για την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον.
Καλός χειμώνας να 'ναι για όλους, Μαρία.
Τί τρομάρα είναι αυτή που έχει πάρει ο καημενούλης ο ανώνυμος! :)))
Απ' την ανάποδη κι απ' την ανάποδη!!!!
Τί βασανιστήρια του έχεις κάνει; Του απαντάς μέχρις εξοντώσεως ε;
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Όχι, δεν του απαντώ. Δεν του κάνω τη χάρη να ξαναδιαβάσω τα γκρήκλις του αφού διαθέτει ελληνικό πληκτρολόγιο.
(ε, ναι! μ' άρεσε κι εμένα αυτό με την "ανάποδη και την ανάποδη" - τουλάχιστον κατάλαβε την διάθεσή μου απέναντί του/της)
imarias,
Αν και το επιχείρημα του νεποτισμού δεν είναι σχετικό με το θέμα μας, σε παραπέμπω στα βασίλεια της Ισπανίας, του Βελγίου, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ολλανδίας, των σκανδιναβικών χωρών, όπου οι κληρονομικώ δικαίω θρόνοι των διαφόρων κηφήνων ανθούν ακόμα και στον 21ο αιώνα! Και ας μην πιάσουμε το κηφηναριό των διαφόρων δυτικών δουκάτων και πριγκηπάτων.
Το μπέιμπυ σίττινγκ, ύστερα, δεν επιβάλλεται από την "τρίτη ηλικία" - είναι παράκληση της νέας γενιάς που δεν μπορεί να επωμισθεί την δαπάνη ενός ποιοτικά άριστου βρεφονηπιακού σταθμού ή μιας άριστης επαγγελματίου βρεφο-νηπιαγωγού για τις ώρες που εργάζεται ο γονέας ή οι γονείς του παιδιού. Διότι, βέβαια, δεν γίνεται λόγος για ανάθεση του βρέφους ή του νηπίου σε μια "οικονομική" τυχαία "μπέιμπυ σίττερ" – έτσι δεν είναι; Πόσοι εργαζόμενοι γονείς νομίζεις ότι έχουν την δυνατότητα να επωμίζονται τέτοιες δαπάνες;
Διαφωνώ κι εγώ μ’ αυτή την τακτική, αλλά αν είχα να επιλέξω μεταξύ της λύσης του "αναγκαίου κακού" ενός δημόσιου ή δημοτικού βρεφονηπιακού σταθμού, και τους φυσικούς ή θετούς ανιόντες του γονιού, θα επέλεγα αυτούς που είμαι βέβαιη ότι η φροντίδα τους θα πήγαζε από αγάπη. Κι εδώ δεν χρειάζονται έρευνες και στατιστικά για να καταλάβουμε ποιων η φροντίδα έχει κίνητρο την αγάπη. Αν αξιολογήσουμε την παρεχόμενη "υπηρεσία", πρώτη έρχεται η γονεϊκή φροντίδα, μετά αυτή των ανιόντων του γονιού ή των γονέων, και τελευταία η απρόσωπη, η επαγγελματική, των "εξειδικευμένων", ή μη, εργαζομένων στον τομέα φύλαξης βρεφών και νηπίων. Το παιδί χρειάζεται πάνω απ' όλα αγάπη, έτσι δεν είναι; Ή διαφωνείς και σ' αυτό;
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλα αυτά δεν έχουν καμμία σχέση με την καταλληλότητα του φυσικού ή θετού γονέα ούτε με την ανάπτυξη του παιδιού μέσα στη φυσική ή νομική οικογένεια.
Δεν κατάλαβα επομένως πού διαφωνείς με το προηγούμενο σχόλιό μου. Η θέση μου είναι ξεκάθαρη και την επαναλαμβάνω: Eίναι εξίσου πιθανόν να είναι το ίδιο κατάλληλοι ή ακατάλληλοι, φυσικοί και θετοί γονείς... μακάρι όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν "κανονικά" - εννοώ όχι πρόωρα – σε ένα κατάλληλο για την ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον.
Διαφωνείς σ' αυτό; Eσύ τι υποστηρίζεις; Έτσι όπως το αφήνεις ασαφές, θα έλεγε κανείς ότι προτείνεις την νομική οικογένεια για να λυθούν όλα τα πολιτικά, κοινωνικά, ασφαλιστικά και οικονομικά προβλήματα μιας χώρας.
... και για να πάψουν να μας κυβερνούν παπανδρέοι, μητσοτάκηδες και καραμανλήδες
:-)
με άλλα λόγια, πιο πρακτικά, η ελληνική οικογένεια για συγκεκριμένους λόγους -κοινωνικούς και οικονομικούς- αφού δυσκολεύεται έξωθεν, αναπτύσσει έσωθεν ένα υπερ-προστατευτικό και ανελεύθερο δίχτυ.
έχω υπάρξειη ίδια αυτο που λέγεται "ανεπιθυμητο παιδί" που έχει λάβει αντιφατικά μυνήματα. και παρά την σχεδόν αφόρητη αγάπη των δικών μου, την αλήθεια και την όποια ανάπτυξη την βρήκα σε "ξένους".
είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πολύ και αν η υποκειμενική ματιά φαίνεται να το φορτίζει είμαι προθυμη να το συζητήσω επί πολύ. και για τα επί μέρους ερωτήματα σου, έχω κάποιες απάντήσει αλλά προτάσσω αυτά, γιατί αλλιώς θα συζητάμε χωρίς να βρούμε άκρη. επνέρχομαι ευχαρίστως, αν κάτι δεν είναι σαφές γιατί είναι όντως συνθετο το πλέγμα των σκέψεων που συμπεριλαβάνει την παθογένεια της ελληνικής οικογένειας, την μισαλλαδοξία της κοινωνίας και την υπόθαλψή τους από τους όποιους κρατουντες.
και ο ολάκερος άντρας του αποσπάσματος που καταφεύγει στη "μαμά", είναι ένα παρα΄δειγμα που μου γεννάει πολλούς συνειρμούς.
ευχαριστώ για τον χώρο σου κ.σ.-μ
Απολαυστικό το απόσπασμα του Τατσόπουλου! Ακόμα πιο απολαυστικά τα σχόλιά σου αλλά και των φίλων.
@ανώνυμο: Ειλικρινά, που τον είδες τον ναρκισισμό του συγγραφέα? Μήπως μπορείς να μου το εξηγήσεις αυτό λίγο?
Επίσης, με το 3ο σχόλιό σου, διαισθάνθηκα μια πίκρα και μια ..χολή απέναντι στον κσμ. Αν τον ξέρεις προσωπικά ΟΚ, άποψή σου.
Αν υποψιάζεσαι ποιός είναι (κατερίνα?) τότε είσαι θρασύδειλος (η) και κακοήθης. Α! και αγενής Τόσο απλά.
(ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΣΠΑΓΑΝ οι τύποι που φιλοξενούμενοι στα σχόλια των βλογς, δείχνουν αγένεια και έλλειψη σεβασμού προς τον οικοδεσπότη. Εχεις διαφορετική αποψη ρε φίλε? Πεστην πολιτισμένα)
@κσμ
Τα πράγματα είναι απλά. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς και με τα ελαττώματά τους. Τους δε παπούδες και γιαγιάδες, σίγουρα περισσότερο από τους baby sitters. Ακόμα κι αν η συναισθηματική νοημοσύνη τους (EQ)(πράγμα σπάνιο) είναι περισσότερη από αυτή των παπούδων.
@ imaria
Για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα Ελληνόπουλα, έχεις δίκιο, αλλά τα προσωπικά σου βιώματα έχω την αίσθηση ότι σε κάνουν να παρατεντώνεις το σχοινί. Διάβαζα τις προάλλες το κλασικό "Συναισθηματική Νοημοσύνη" του Daniel Goleman. Καταπληκτικό βιβλίο, βρήκα πολλά λάθη που κι εγώ έκανα και κάνω ως γονιός και με βοηθά πολύ στο να βελτιώσω τις σχέσεις μου με τα παιδιά μου. Το αναφέρω εδώ, διότι η EQ μόνο λείπει από τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών της τυπικής ελληνικής οικογένειας. Μια ιδέα θα ήταν τα νιόπαντρα ζευγάρια να διδάσκονταν σε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ σεμινάρια την πραχτική της EQ. ΑΝ το κάναμε όλοι αυτό, η ελληνική οικογένεια θα ήταν πρότυπο για όλο τον κόσμο (κι η κοινωνία μας βέβαια καλύτερη)
Μέχρι τότε, συμφωνώ με τον αγαπητό ΚΣΜ (και με το ...δηλητηριώδες χιούμορ του!)
αυτά, τα λίγα για ένα μικρό κομματάκι αυτής της κουβέντας, που όμως δεν έχει να κάνει με την καθυστερούμενη, και σε ακραίες περιπ΄τωσεις, δια βίου, μη πραγμα΄τωση, της ενηλικίωσης των τέκνων, της ανεξαρτιτοποίησης και της ανάπτυξης έξω από τα όρια της πηρυνικής οικογένειας. απλά απαντω, εν μέρει, στο ερώτημα. εν γνώσει ότι τα οικονομικά ελλείματα αποτελούν την αιτία αλλά όχι και αδιέξοδο.
* όταν γράφω "μόλις" εννοώ πριν δύο μήνες. :-)
Ζητώ συγγνώμην για την καθυστέρηση της απάντησης - κάτι τεχνικό έφταιξε με την ειδοποίηση για νέα σχόλια στο μέηλ μου.
θα του περάσει, όταν ωριμάσει.
Υποθέτω ότι και ο Πέτρος Τατσόπουλος προωθεί την δουλειά του μέσα από εκεί. Θεμιτόν. Δεν μου μοιάζει αφελής που πιστεύει ότι συνομιλεί με "φίλους"...
Και ό,τι έχω γράψει στα σχόλια είναι συμπεράσματα από την ανάγνωση των βιβλίων του και κάποιες παρουσιάσεις βιβλίων.
υ.γ.
ε, βρες έναν κοντό, τότε.
:-)
(...είναι καταχείμωνο και έχουμε μεν καύσωνα, αλλά καύσωνα απεργιακό. Παρά τα κουνούπια που επιμένουν, η εξωτερική θερμοκρασία είναι 6 βαθμοί Κελσίου... τι θα γράφεις τον Ιούλιο, αναρωτιέμαι ανώνυμε/η.)
Μαρία από Παλέρμο
Κατά τα λοιπά, δεν ήταν το "ελεύθερο πνεύμα" του που του έδειξε την έξοδο από τον ΣυΡιζΑ - ήταν μία σχεδόν παθολογική αυταρέσκεια (παραφουσκωμένο "εγώ"), οι ισχυρές τάσεις του για αυτοπροβολή, τα ασυγκράτητα νεύρα του, τα πολλά νεύρα του, όμως, έστω κι αν είχε να κάνει με την κυρία Ιακωβίδου, την (τότε) διορισμένη, από την κυβέρνηση Σαμαρά, πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης που της άρεσε να παριστάνει την ανεξάρτητη και αντικειμενική δημοσιογράφο-σχολιάστρια των δελτίων για να μασάνε "αντικειμενικότητα" οι ανίδεοι τηλεθεατές.
Προσωπικώς χάρηκα για την έξοδό του, μόνον καλό έκανε στον ΣύΡιζΑ μ' αυτή την απόφασή του. Η ...ανησυχία μου τώρα είναι πώς θα συμβιώσουν μέσα στο Ποτάμι δύο επηρμένοι, όπου ο μεν ένας - ο ...επικεφαλής - (υπο)δηλώνει αριστεροδεξιοφιλελευθεροκεντρώος, ο δε άλλος - ο νευρικός συγγραφεύς - αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερός.
υ.γ.
Αν όμως σκεφθούμε ότι τα ποτάμια θεωρούνται υδάτινες εκτάσεις "γλυκέος ύδατος" ΑΝ ο Πέτρος Τατσόπουλος επικολληθεί στο Ποτάμι, θα έχει κάθε δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται πλέον ως αριστερός του γλυκού νερού.
Petros Tatsopoulos
21 Δεκεμβρίου στις 4:20 μ.μ. ·
΄Οπως και το τανγκό -μη λέμε ξανά και ξανά τις ίδιες κοινοτοπίες- έτσι και η εθνική συνεννόηση χρειάζεται ΔΥΟ. Εθνική συνεννόηση με ΕΝΑΝ δεν γίνεται. Σήμερα ο Σαμαράς έκανε ένα βήμα προς την εθνική συνεννόηση. Ο Τσίπρας, σταθερός στον λαϊκιστικό του μαξιμαλισμό, δεν έκανε κανένα. Θέλει Εκλογές και τις Θέλει Τώρα. Από τη στιγμή που ο Τσίπρας απορρίπτει την πρόταση του Σαμαρά, η πρόταση του Σαμαρά μετατρέπεται αυτομάτως σε πρόσχημα για τη συγκέντρωση 180 ψήφων στην τρίτη ψηφοφορία. ΄Εχω δηλώσει πολλές φορές πως δεν ψάχνω για πρόσχημα ώστε ν' αλλάξω τη ψήφο μου. Δεν πρόκειται ν' αλλάξω τη ψήφο μου εάν δεν την αλλάξει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται να δώσω, ούτε ως απειροελάχιστο ενδεχόμενο, την ανακούφιση στον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχασε το στοίχημα της προεδρικής εκλογής και τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές επειδή τον πρόδωσε ένας "αποστάτης". Αλέξη, ώρα να μεγαλώσεις. Τέρμα τα παραμύθια με τους "αποστάτες" Δράκους. ΄Εφτασε η ώρα ν' αντιμετωπίσεις τους αληθινούς Δράκους -και, κυρίως, την ευθύνη των ΔΙΚΩΝ ΣΟΥ επιλογών.
Επιδεινώνεται η κατάσταση του συγγραφέα-βουλευτή.
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα