13 ~ Αλέξης Μπίστικας: Το φιλί
Τω καιρώ εκείνω βρισκόμουν για λίγες μέρες στην πατρίδα, μακριά από τη χώρα των σπουδών μου. Στο νησί, η δίψα μου για ήλιο μούλιασε με βροχή και άνεμο. Μέναμε σε ένα χαμηλό σπίτι στη μέση ενός αγριεμένου κήπου. Το δικό μου δωμάτιο ήταν ανεξάρτητο. Παραδινόμουν σε έναν ύπνο βαθύ και ασυμβίβαστο.
Τα χτυπήματα της καμπάνας με βρήκαν πάνω από το κρεβάτι μου να εκτελώ ιλιγγιώδεις ταλαντώσεις στο σκοτάδι. Το νερό άφησε το πρόσωπό μου σε ένα απόγεμα που είχε μαλακώσει από τη βροχή και, αδύναμο να σκεφτεί, είχε αρπαχτεί από τα χτυπήματα της καμπάνας. Το σπίτι ήταν άδειο. Οι άλλοι έλειπαν στη γειτονική πόλη, χαμένοι στη λατρεία των παχύσαρκων θεών τους.
Παραμέρισα τη σκουριασμένη εξώπορτα και πάτησα τα υγρά λουλούδια του κήπου (θυμήθηκα πως "άκου" σημαίνει "μύρισε" στην τοπική διάλεκτο). Πλησίασα τα χτυπήματα της καμπάνας και τις ψαλμωδίες.
Το εκκλησάκι ήταν βαμμένο με τις μπογιές των καϊκιών και φωτισμένο δυνατά. Εγώ περίμενα την κατάνυξη που μου έλειπε από τους άλλους, μα οι γυναίκες μιλούσαν δυνατά και σκουντιόντουσαν. Η ανδρική παρουσία ήταν: ο παπάς, οι ψαλτάδες και, κλεισμένα στο ιερό, τα παπαδοπαίδια που είχαν φορέσει άμφια πάνω από τα σορτς, και είχαν ανταλλάξει τα αεροβόλα για τα ιερά σκεύη. Αραιά και πού μόνο έμπαινε ένας άντρας, άναβε κερί σαν παραστράτημα, κι έφευγε αμέσως.
Ήταν εκεί κι ο άγιός μου ανάμεσα σε άλλες εικόνες, ένας φτωχοντυμένος νεαρός. Οι ψαλμωδίες και τα Ευαγγέλια τσιτσιριζόντουσαν στην τοπική προφορά, όταν μπήκε στην εκκλησία λίγος παγωμένος αέρας. Η μαυροντυμένη γυναίκα πίσω μου είπε: "Πού είσαι παιδί μου τόση ώρα, όπου να 'ναι θα βγει ο Σταυρός.
Στεκόταν αναμαλλιασμένος μέσα στην πρώτη του εφηβεία. Στο ξεβαμμένο δέρμα λάμπανε δύο μεγάλα μάτια. Τα χείλια λαχανιασμένα, οι μπούκλες βρεμμένες, ασουλούπωτα ρούχα, χέρια και γόνατα πληγιασμένα στην αγριότητα ομαδικών παιχνιδιών. Τον ανάγκασαν να έρθει να προσκυνήσει, κι αυτός αργοπόρησε για ένα τελευταίο κυνηγητό. Μα αν ήτανε τοιχογραφία, θα ταίριαζε σε υπόγεια σπηλιά της θάλασσας.
"Άντε προχώρα τώρα" ακούγεται η μάνα, και εκείνος διστάζει ανάμεσα στις εικόνες, και σταματά μπροστά σε μία. Τα πόδια ανασηκώνονται, τα χείλια ενώνονται, και ο μικρός δίνει ένα δυνατό φιλί στην εικόνα του αγίου μου. Η θερμότητα αναβλύζει και ανθίζει στο πρόσωπό μου. Ο νεοφερμένος έρχεται και στέκεται ανάμεσα στη μάνα του και μένα. Είναι ακόμα λαχανιασμένος και η χλιαρή ανάσα του μπλέκεται με τη λειτουργία. Περνάει ώρα. Η μουσική, το λιβάνι, οι εικόνες, και, ξανά, από το πορτάκι λίγος παγωμένος νυχτερινός αέρας.
Δρασκέλισα βιαστικά τις γυναίκες και βγήκα. Το προαύλιο ήταν άδειο. Ο χωματόδρομος έρημος. Δεν ήταν πουθενά. Το υγρό χώμα μύριζε δυνατά. Πέρα έλαμπε μια PIZZA ένα RESTAURANT, ένα BAR. Δωμάτια έφεγγαν στο φως της τηλεόρασης. Από μακριά ερχόταν επαναληπτικός ο ρυθμός μιας DISCOTEQUE. Στο γυρισμό τα χέρια μου κρέμονταν άδεια και αδύναμα.
Το χαμηλό μας σπίτι περίμενε στο τέλος του δρόμου. Πέρασα τη σκουριασμένη εξώπορτα και ετοιμάστηκα να αντιμετωπίσω τους άλλους, που είχαν πια επιστρέψει από το γλέντι τους.
Αλέξης Μπίστικας (1964-1995)
* Το κείμενο και η μεγάλη φωτογραφία είναι από την Οδό Πανός
- τ.78, Μάρτιος 1995
* Η μικρή φωτογραφία είναι από filmfestival.gr
Ετικέτες ΕΛΛΗΝΕΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΕΛΛ.
- ανάρτηση από Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. στις
27.5.07 <---permanent link of this post
9 σχόλια:
Εκτός από το αυτοβιογραφικό «Φιλί» ο Αλέξης Μπίστικας στην «Οδό Πανός» είχε δημοσιεύσει και άλλα κείμενα , ταξιδιωτικές αναμνήσεις από τη Μασσαλία και από το Αμβούργο, ένα κείμενο για τη Νίνα Χάγκεν, το «Pacman 83» καθώς και τις «Κόκκινες κηλίδες στο δέρμα σου», την ιστορία ανάμεσα στον Μπιλ το κακό εητζόνι και τον Αργύρη το καυτό εητζόνι καθώς και το EROS (ANKT/M-X), που θα έστελνε τον ιό του AIDS στο διάολο.
Το τεύχος 78 της «Οδού Πανός» περιείχε και φωτογραφικό υλικό από τα γυρίσματα και τις προβολές των ταινιών του και από προσωπικές στιγμές.
(Αναλυτική παρουσίαση αλλά και σκηνές από το ψηφιακό αρχείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου: Το Χάραμα, Η γραβάτα.
Επίσης το Κοντροσόλ στο Χάος, που εξέδιδε με το Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Παύλο Αβούρη.)
Από το τεύχος 78 είναι και οι φωτογραφίες της ανάρτησης. Να προσθέσω και ένα λινκ, από τo μπλογκ Gay Βιβλιογραφία στα Ελληνικά, που καταγράφει τις Kόκκινες κηλίδες στο δέρμα σου. Στα σχόλιά του και ένα ποίημα του Αλέξη Μπίστικα:
Τo χέρι μου...
Το χέρι μου χάιδευε τη θάλασσα.
Τα δικά σου το πηδάλιο.
Η νύχτα τη βάρκα.
Οι μικρές φωτιές τους ορμίσκους.
Τα γόνατα μου τα υγρά σανίδια,
το χαμόγελο σου, τόσο ψηλά, τ' αστέρια.
(από το Ποιητικό Ημερολόγιο 1998 – εκδ. Ιωλκός)
Να προσθέσω επίσης από το βιβλίο του "Ευαγγελισμός", εκδόσεις Πατάκη, 1994:
Ήρθες και κάθισες
Στο πλάι του κρεβατιού μου
Οι μόδες είχαν φύγει από πάνω σου
Τα μαλλιά σου είχαν μακρύνει μέχρι τη μέση
Τα ρούχα σου δεν είχαν φύλο
Το πρόσωπο συ είχε αλλάξει
Ήταν το παντοτινό σου πρόσωπο
***
Για μια μοναξιά ματώσαμε τα χείλια μας
Χυδαιολογήσαμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά μ’ ένα
Μαχαίρι κάτω από το στρώμα. Για μια μοναξιά
Μέσα στην πόλη και μέσα μας
***
Δε σε έκλαψα πολύ. Το μόνο
Που μου λείπει είναι η αλληλογραφία μας
Κωλόπαιδο. Που δεν μπορώ να σου γραψω και
Να λάβω το γράμμα σου στο ταχυδρομείο
***
Η κοπέλα στον απέναντι θάλαμο
Γύρισε και μου χαμογέλασε
«Πως το λένε το αρκουδάκι σου» τη ρώτησα
“Aids” μου λέει, «μου το χαρίσανε σήμερα»
τα παίρνω από το χέρι και τα πάω και σε ένα άλλο μπλογκ. Μου επιτρέπεις, φαντάζομαι.
Αλήθεια, σε ποιο μπλογκ;
Αν έχεις αντίρρηση, να μην το προχωρήσω με την μεταφορά των ποιημάτων του Αλέξη Μπίστικα. Αν δεν έχεις μπορείς να το κάνεις και ο ίδιος μιας και τα βιβλίο από όπου τα ποιήματα είναι δική σου πρόταση και επιλογή.
Υ.Γ. Όντως εξαιρετικό μπλογκ.
Tης Eλένης Mπίστικα
Στο χάραμα της 29ης Σεπτεμβρίου 1995 ο Yμηττός απέναντι στον 10ο όροφο του «Eυαγγελισμού» βάφτηκε ρόδινος. Hταν ό,τι έπρεπε για να πέσουν τα γράμματα TEΛOΣ για τον σκηνοθέτη Aλέξη Mπίστικα που πάλεψε 3 χρόνια με την αρρώστια του αιώνα κι έφυγε με αξιοπρέπεια, αφήνοντας 9 ταινίες μικρού μήκους και «Tο Xάραμα», την πρώτη και τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία. Eνώ σπούδαζε στο Λονδίνο, κάθε χρόνο έφερνε στο φεστιβάλ που το υπεραγαπούσε και από μια ταινία του, αρκεί να δώσει το «παρών» κι ας μη βραβευόταν. Aυτό που ήθελε και το κατόρθωσε, ήταν να σπάσει μερικά «ταμπού», όπως με τη «Γραβάτα» (β΄ βραβείο), με τον «Ποτσόν-Ποτσόν», παιδικό παραμύθι με εικόνες από τη βάφτισή του και ψαλμωδία από μοναχούς του Aγίου Oρους, και «το φιλί» μπροστά στον Eπιτάφιο, γυρισμένο στο Kάμντεν του Λονδίνου, προαίσθημα της αρρώστιας που θέριζε τότε. Για την όλη του προσφορά το 46ο Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης έκανε στις 19 Nοεμβρίου 2005 εκδήλωση στο «Oλύμπιον» Aίθουσα Παύλου Zάννα και η τότε διευθύντρια κ. Δέσποινα Mουζάκη, του απέμεινε, μεταθανάτια, τον «Xρυσό Aλέξανδρο» σε κλίμα συγκίνησης, ενώ προβλήθηκαν «Tα Mάρμαρα», «H Γραβάτα», «Tο Ξέφωτο», η μικρού μήκους ταινία που πρωταγωνίστησε ο σκηνοθέτης Derek Jarman, χτυπημένος από την αρρώστια, σε έναν μονόλογο κάτω από τα δέντρα του Xάμστεντ Xιθ. H ταινία αυτή ήταν το Thesis του για να πάρει, όπως και το πήρε, το Δίπλωμα Master of Arts από το Royal College of Arts του Λονδίνου. Στην τελετή απονομής, το Convocation στο Albert Hall του Λονδίνου, ο Derek Jarman ανακηρύχθηκε Eπίτιμος Διδάκτορας του Royal College of Arts και φωτογραφήθηκε στην αναμνηστική με τον Aλέξη που είχε βγει από το νοσοκομείο για να γυρίσει την ταινία στο Λονδίνο, με τη βοήθεια του καθηγητή του κ. Tom Miller και φίλων του που σπούδαζαν μαζί του, όπως ο Σεφεριάδης, ο Λευτέρης Xαρίτος, τώρα επιτυχημένοι σκηνοθέτες, με τον διευθυντή φωτογραφίας σ’ όλες τις ταινίες του, συνεργάτη του Ian Dodds να κρατά την κινηματογραφική camera σ’ ένα μονοπλάνο διαρκείας όσο η μικρού μήκους ταινία· «Tο Ξέφωτο» μαυρόασπρο 16mm είναι συμπαραγωγή του Royal College of Art και του απόφοιτου Aλέξη Mπίστικα και μαζί με «Tα Mάρμαρα», τη «Γραβάτα» έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Aυτά τα λέει η στήλη, της οποίας ήταν φανατικός αναγνώστης και διορθωτής, γιατί ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι σινεφίλ λησμονούν. Για τα 16 χρόνια που μας λείπει δίνουμε αυτές τις φωτογραφίες με την υπογράμμιση ότι θα ’ταν πολύ ευτυχισμένος και δικαιωμένος για τις διεθνείς διακρίσεις που παίρνουν οι σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, η Aθηνά Tσαγγάρη, ο Γιώργος Λάνθιμος, ο Φίλιππος Tσίτος και οι άλλοι που θα ακολουθήσουν σίγουρα. Mε τις ταινίες του είχε ρίξει στο άνυδρο τοπίο του Φεστιβάλ της εποχής του μερικά πετραδάκια, για να βρουν τον δρόμο τους οι Eλληνες σκηνοθέτες που βραβεύονται και παίρνουν δίκαια συγχαρητήρια από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Kάρολο Παπούλια και τον υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο.
YΓ.: O Aλέξης δεν θα ’λεγε τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα ’θελε να ’χε μια ταινία να τη δείξει στο Φεστιβάλ...
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα