43 ~ Lillian Florence Hellman: Ό,τι πιο όμορφο είχα δει
Γνώρισα τον Ντας όταν ήμουν 24 χρόνων και αυτός 36, σ' ένα ρεστωράν του Χόλλυγουντ. Ξέρω ότι μιλήσαμε για τον Έλιοτ, αν και δεν θυμάμαι πια τι είπαμε, μετά πήγαμε και καθήσαμε στο αμάξι του και μιλούσαμε μέχρι το πρωί. Ξαναειδωθήκαμε μια βδομάδα μετά και, στη συνέχεια, εκτός από μερικά διαστήματα χωρισμού είμαστε μαζί για την υπόλοιπη ζωή του και επί 30 χρόνια τής δικής μου ζωής.
Τριάντα χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά, τώρα που κάθομαι να γράψω, οι αναμνήσεις χοροπηδούν άπο δω και από εκεί, χωρίς να σχηματίζουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο, και καταλαβαίνω ότι μόνο μερικές από αυτές είναι βέβαιες. Υπάρχει η πρώτη συνάντηση, η επομένη, έπειτα ένα σύνολο εικόνων και ήχων, αλλά όλα αυτά δεν είναι βαλμένα σε χρονολογική τάξη και δεν μου φαίνεται ότι θέλω να τα βάλω σε τάξη. Δεν είμαι υπέρ της ψεύτικης μετριοπάθειας ούτε γι' αυτόν ούτε για μένα, αλλά αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι για τον οποιοδήποτε εκτός από μένα το γεγονός ότι η πιό ζωντανή μου ανάμνηση, εκτός από εκείνη της πρώτης συνάντησης, έχει σχέση με την περίοδο κατά την οποία ζούσαμε σ' ένα νησάκι ανοιχτά του Κονέκτικατ. Είχαν περάσει έξι χρόνια από τότε που είχαμε γνωριστεί. Έξι γεμάτα, ευτυχισμένα, δυστυχισμένα χρόνια στα οποία, με τη βοήθεια του Χάμμετ, έγραψα το βιβλίο «Η ώρα των παιδιών» που υπήpξε μια επιτυχία, και το «Οι ημέρες που θα έλθουν», που δεν σημείωσε τη ίδια επιτυχία.
Γυρνούσα από την ακτή μέσα σε μια βάρκα με πανί γεμάτη από προμήθειες και ο Χάμμετ είχε κατεβεί στο μώλο για να με βοηθήσει ν' αράξω. Εκείνο το καλοκαίρι είχε αρρωστήσει - ήταν η πρώτη από τις αρρώστειες του και ήταν πολύ πιο αδύνατος από ότι συνήθως. Τ' άσπρα του μαλλιά, το λευκό πουκάμισο και παντελόνι σχημάτιζαν μια μοναδική φιγούρα στον ήλιο τού δειλινού. Σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει, αυτή η αντρική μορφή, και η σκότα μού ξέφυγε από τα χέρια και ο αέρας πήρε το πανί. Ο Χάμμετ ξέσπασε σε γέλια ενώ εγώ προσπαθούσα να εγώ προσπαθούσα να ξαναπιάσω τη σκότα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φώναξα γεμάτη οργή: «Είσαι ένας αμαρτωλός-άγιος του Ντοστογιέσφκι, να τι είσαι». Το γέλιο σταμάτησε και όταν πήδηξα στο μώλο δεν αλλάξαμε λέξη. Δε μιλιόμασταν και αργότερα την ώρα του φαγητού.
Το ίδιο βράδυ ο Χάμμετ με ρώτησε: «Γιατί είπες ότι είμαι ένας αμαρτωλός άγιος του Ντοστογιέσφκι; Τι σημαίνει αυτό;» του απάντησα ότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
Χρόνια μετά, όταν η ζωή του είχε αλλάξει, κατάλαβα τι ήθελα να πω εκείνη την ημέρα: Είχα δει τον αμαρτωλό - ό,τιδήποτε μπορεί να είναι ένας αμαρτωλός- και είχα εντοπίσει την αλλαγή πριν εκδηλωθεί. Όταν του το είπα ο Χάμμετ απάντησε ότι δεν ήξερε για τι μιλούσα και ότι για αυτόν τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν πολύ «θρησκευτικές». Αλλά ήξερε ότι είχα δίκιο.
Λίλιαν Χέλμαν (1905-1984)
Τριάντα χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά, τώρα που κάθομαι να γράψω, οι αναμνήσεις χοροπηδούν άπο δω και από εκεί, χωρίς να σχηματίζουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο, και καταλαβαίνω ότι μόνο μερικές από αυτές είναι βέβαιες. Υπάρχει η πρώτη συνάντηση, η επομένη, έπειτα ένα σύνολο εικόνων και ήχων, αλλά όλα αυτά δεν είναι βαλμένα σε χρονολογική τάξη και δεν μου φαίνεται ότι θέλω να τα βάλω σε τάξη. Δεν είμαι υπέρ της ψεύτικης μετριοπάθειας ούτε γι' αυτόν ούτε για μένα, αλλά αναρωτιέμαι εάν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι για τον οποιοδήποτε εκτός από μένα το γεγονός ότι η πιό ζωντανή μου ανάμνηση, εκτός από εκείνη της πρώτης συνάντησης, έχει σχέση με την περίοδο κατά την οποία ζούσαμε σ' ένα νησάκι ανοιχτά του Κονέκτικατ. Είχαν περάσει έξι χρόνια από τότε που είχαμε γνωριστεί. Έξι γεμάτα, ευτυχισμένα, δυστυχισμένα χρόνια στα οποία, με τη βοήθεια του Χάμμετ, έγραψα το βιβλίο «Η ώρα των παιδιών» που υπήpξε μια επιτυχία, και το «Οι ημέρες που θα έλθουν», που δεν σημείωσε τη ίδια επιτυχία.
Γυρνούσα από την ακτή μέσα σε μια βάρκα με πανί γεμάτη από προμήθειες και ο Χάμμετ είχε κατεβεί στο μώλο για να με βοηθήσει ν' αράξω. Εκείνο το καλοκαίρι είχε αρρωστήσει - ήταν η πρώτη από τις αρρώστειες του και ήταν πολύ πιο αδύνατος από ότι συνήθως. Τ' άσπρα του μαλλιά, το λευκό πουκάμισο και παντελόνι σχημάτιζαν μια μοναδική φιγούρα στον ήλιο τού δειλινού. Σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει, αυτή η αντρική μορφή, και η σκότα μού ξέφυγε από τα χέρια και ο αέρας πήρε το πανί. Ο Χάμμετ ξέσπασε σε γέλια ενώ εγώ προσπαθούσα να εγώ προσπαθούσα να ξαναπιάσω τη σκότα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φώναξα γεμάτη οργή: «Είσαι ένας αμαρτωλός-άγιος του Ντοστογιέσφκι, να τι είσαι». Το γέλιο σταμάτησε και όταν πήδηξα στο μώλο δεν αλλάξαμε λέξη. Δε μιλιόμασταν και αργότερα την ώρα του φαγητού.
Το ίδιο βράδυ ο Χάμμετ με ρώτησε: «Γιατί είπες ότι είμαι ένας αμαρτωλός άγιος του Ντοστογιέσφκι; Τι σημαίνει αυτό;» του απάντησα ότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα.
Χρόνια μετά, όταν η ζωή του είχε αλλάξει, κατάλαβα τι ήθελα να πω εκείνη την ημέρα: Είχα δει τον αμαρτωλό - ό,τιδήποτε μπορεί να είναι ένας αμαρτωλός- και είχα εντοπίσει την αλλαγή πριν εκδηλωθεί. Όταν του το είπα ο Χάμμετ απάντησε ότι δεν ήξερε για τι μιλούσα και ότι για αυτόν τέτοιου είδους συζητήσεις ήταν πολύ «θρησκευτικές». Αλλά ήξερε ότι είχα δίκιο.
Λίλιαν Χέλμαν (1905-1984)
* Το κείμενο είναι από το βιβλίο της Λίλιαν Χέλμαν
Μια ανολοκλήρωτη γυναίκα.
Δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός τον Ιούνιο του 1984, τ.13
* Φωτογραφίες: berkshirefinearts.com, movies.msn.com,
telethon.org.cy
Μια ανολοκλήρωτη γυναίκα.
Δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός τον Ιούνιο του 1984, τ.13
* Φωτογραφίες: berkshirefinearts.com, movies.msn.com,
telethon.org.cy
Ετικέτες ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΞΕΝΟΙ, ΞΕΝΟΙ
3 σχόλια:
Ένα μικρό απόσπασμα παρέθεσαν μόνον, που αφορούσε στη γνωριμία της και σε προσωπικές της στιγμές με τον Ντάσιελ Χάμετ.
(και ούτε ξέρουμε ποιος το μετέφρασε)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα