2 Φεβ 2009

68 ~ Μαξίμ Γκόρκι: ...βλέπω τη μύτη του παπουτσιού να κοπανάει το στήθος μιας γυναίκας

Ένα απόγεμα όπως έμπαινα στην κουζίνα άκουσα τη μητέρα μου να βγάζει μια σπαραχτική κραυγή:

— Ευγκένυ, σε παρακαλώ, σε ικετεύω...
— Βλακείες, έλεγε ο πατριός μου.
— Αχ! ξέρω πως πηγαίνεις σπίτι της!
— Και λοιπόν;

Για λίγες στιγμές σωπάσανε και οι δυο, ύστερα η μητέρα μου μέσα στο βήχα της φώναξε:
— Κανάγιας που είσαι!

Άκουσα το Μαξίμωφ να τη χτυπάει και έτρεξα στο δωμάτιο. Πεσμένη στα γόνατα η μητέρα μου, ακούμπαγε με τη ράχη και με τα χέρια της σε μια καρέκλα αγκομαχώντας, με το κεφάλι ριγμένο πίσω, φούσκωνε το στήθος της και τα μάτια της γυαλίζανε με μια τρομαχτική λάμψη. Ο άντρας της καλοντυμένος με καινούρια στολή της έδινε κλωτσιές με τη μπότα του στα στήθια της. Αρπάζοντας απ' το τραπέζι ένα μαχαίρι με χερούλι από κόκαλο σκαλισμένο με ασήμι, που κόβαμε το ψωμί, το μόνο ενθύμιο που είχε μείνει απ' τον πατέρα μου, θέλησα να το μπήξω με όλη μου τη δύναμη στην κοιλιά του κακούργου. Ευτυχώς η μητέρα μου πρόφτασε να σπρώξει το Μαξίμωφ, η λεπίδα γλίστρησε στο ύφασμα, το ξέσκισε και μόνο τον γρατζούνισε λίγο. Ο πατριός μου έβαλε άγριες φωνές και βγήκε τρέχοντας απ' το δωμάτιο, με το χέρι στην κοιλιά του. Η μητέρα μου μ' έπιασε, με σήκωσε ψηλά και μουγγρίζοντας, με πέταξε με δύναμη στο πάτωμα και έπεσε απάνω μου με όλο το βάρος της. Απελευθερώθηκα απ' το Μαξίμωφ, που ξαναγύρισε στο σπίτι.

Αργότερα το βράδυ, όταν, μ' όλα αυτά ο άντρας της βγήκε, η μητέρα μου ήρθε και με βρήκε πίσω απ' τη σόμπα, με πήρε στην αγκαλιά της και με φίλησε κλαίγοντας:

— Συχώρεσέ με! Δεν είχα δίκηο! Αχ! μικρούλη μου! Πώς τόλμησες; Με μαχαίρι!

Πολύ ειλικρινά, και καταλαβαίνοντας πολύ καλά το νόημα κείνων που έλεγα, της δήλωσα πώς είχα σκοπό να σφάξω τον πατριό μου και να σκοτωθώ μετά. Και νομίζω πως θα τόχα κάνει ή τουλάχιστον θα είχα δοκιμάσει. Και τώρα ακόμη βλέπω, εκείνη την απαίσια στιγμή, το μακρύ πόδι και το σειρήτι που ξεχώριζε στο ύφασμα του παντελονιού. Βλέπω κείνο το πόδι που ταλαντεύεται, βλέπω τη μύτη του παπουτσιού να κοπανάει το στήθος μιας γυναίκας. Πολλά χρόνια υστερότερα ο δύστυχος Μαξίμωφ πέθανε μπροστά στα μάτια μου σ' ένα νοσοκομείο. Μου είτανε παράξενα συμπαθητικός τότε και έκλαψα βλέποντας τα όμορφα σαστισμένα μάτια του να θολώνουν και να σβύνουν. Μα κι' αυτήν ακόμα την πονεμένη ώρα, με την ψυχή γεμάτη από μιαν ανείπωτη αγωνία, δε μπόρεσα να ξεχάσω πως ο άνθρωπος αυτός είχε δώσει κλωτσιές στη μητέρα μου.
Maxim Gorky (1868-1936)
(Aleksey Maksimovich Peshkov)




* Το αυτοβιογραφικό κείμενο είναι από το βιβλίο
Μαξίμ Γκόρκυ, Τα παιδικά χρόνια της ζωής μου -
εκδ. Λογοτεχνική Μορφωτική Εταιρεία
σε μετάφραση Σ. Βήτα

* φωτογραφίες: 21stcenturysocialism.com, pro.corbis.com

Ετικέτες , ,

10 σχόλια:

Anonymous Ανώνυμος :

Καλημέρα και καλό σου μήνα. Είχα καιρό να περάσω, και ήρθα και βρήκα θησαυρούς. Υπάρχει ένας τρόπος να γαληνεύει κανείς και στην οθόνη, εδώ. Εξαιρετικά όλα τα πρόσφατα, Μαξίμ-Οδυσσέας-Λενα Π., τρεις εποχές, τρία διαφορετικά άνθη του κάκτου.
Καλη Ανοιξη!

1/3/09 16:56  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Αν και ήρθες μέσα στην άνοιξη δεν μπορώ να μην σου πω "σαν τα χιόνια"!

(μήπως πήρε το μάτι σου τίποτα χελιδόνια;)

9/3/09 09:54  
Anonymous Ανώνυμος :

Δεκαοκτούρες, κι άλλα πουλιά. Πάντα την άνοιξη. Ερχεται καινούργια Λένα, θέλεις κάτι πιο χελιδονίσιο απ αυτό;
Καλή σου Ανοιξη, χωρίς λιτότητα, εύχομαι!

10/3/09 21:27  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Δεκαοχτούρες;;; Τι εκνευριστικά πουλιά! Δεν έχω τίποτα χειρότερο σε θόρυβο. Ούτε μηχανάκι με κομμένη εξάτμιση, στη μεσημεριάτικη σιέστα της εξοχής.

Αντίθετα, όταν τα κοτσύφια με ξυπνούν από τα χαράματα, η μέρα ξεκινάει όμορφα.

(Καινούργια Πλάτωνος; Για πε...)

12/3/09 08:20  
Anonymous Ανώνυμος :

της Λένας οι δεκαοχτούρες είναι αλλιώς... στην Ανοιξη της, αναφέρομαι, στη μαύρη καλλονή. Δεν ξέρω πολλά να σου πω, κάτι πηρε το αυτι μου για εμφανισεις στο Κύτταρο, και για ένα σινγκλ μαζι με περιοδικό. Ως συνήθως την ώρα που το άκουσα δεν μπορούσα να βρω λεπτομέρειες και μετά το ξέχασα. Φαντάζομαι ότι θα έρθει από μόνο του μπροστά μας. Σε ευχαριστώ και για τον "Πάρι" που μου άφησες, δεν άνοιξα κουβέντα για να μην γίνει group therapy, σφάλμα στο οποίο έχω υποπέσει κι εγώ πολλές φορές, σε άλλα μπλογκς (μηδέ του δικού σου εξαιρουμένου). Οχι ότι έχω κάτι κατά της ομαδικής ψυχοθεραπείας, αλλά επειδή με φορτίζει που δημιουργούνται παραξηγήσεις και δεν μπορεί κανείς όπως συμβαίνει στην επικοινωνία της ζωής να δώσει ένα χαμόγελο, ή να σιωπήσει ή να υψώσει τον τόνο προκειμένου να εξηγήσει τί ακριβώς εννοεί.
Ραντεβού στο Κύτταρο... να πουμε μετά εντυπώσεις!

18/3/09 14:46  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Σου έχω δώρο imarias! Κλεμμένο από τον Bosko: Άνοιξέ το.

άλλο ένα, κλεμμένο κι αυτό, απ' τον ίδιο.

21/3/09 14:46  
Anonymous Ανώνυμος :

αγαπημένη και άγνωστή μου Κατερίνα, πάντα είχα την αίσθηση ότι ξέρεις να φροντίζεις τους ανθρώπους γύρω σου, πράγμα που με κάνει να σε γνωρίζω καλύτερα παρά το γεγονός ότι αυτό το ιστολόγιο επιμένει σταθερά στην μη-αυτοαναφορικότητα. Σε φαντάζομαι στην κορυφή ενος μεγάλου τραπεζιού πάντα, κι όλοι οι συνδαιτημόνες να κρέμονται από σένα. Να χαίρεσαι και να προσέχεις τους ανθρώπους, και σε χαίρομαι για τον ίδιο λόγο. Καλή άνοιξη πάλι, χωρίς καμιά λιτότητα! (και οι ηλεκτρονικοί ήχοι να σου θυμιζουν πως ο χρόνος είναι πολύ σχετικός). :) :) :)

25/3/09 13:11  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Αχ Μαρία! Συνήθως όλοι "κρέμονται από αυτόν που κάθεται στην κορυφή του τραπεζιού". Ή για να τους "πληρώσει τον λογαριασμό", ή για να τους σερβίρει αυτά που με πολύ κόπο και μεράκι έχει "μαγειρέψει". Και όσο πιο μεγάλο το τραπέζι, τόσο μεγαλύτερος ο λογαριασμός, τόσο περισσότερος ο κόπος.

Το μεράκι, όμως, πάντα το ίδιο.


υ.γ.
Εγώ γιατί νομίζω ότι σου είμαι λιγότερο άγνωστη από την απέναντι γειτόνισσά σου, που βλέπεις σχεδόν κάθε μέρα;

26/3/09 00:46  
Blogger Urfurslaag :

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

2/4/09 14:40  
Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. :

Urfus, ΕΔΩ θα βρεις όλα τα σχόλιά σου μαζεμένα. Τέτοια ..."τέχνη", είναι καλό να εκτίθεται συγκεντρωμένη. Αν ξαναβρεθείς σε φάση καλλιτεχνικού παροξυσμού, στείλε μου κι άλλα δείγματα και θα σου αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ: "Μουσείο Rufuslaag"

4/4/09 08:46  

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα