142 ~ Δημήτρης Μυταράς: χρώμα και ποίηση
*...το όνειρό μου πάντα ήταν να παραμείνω ένας ερασιτέχνης. [....] Όμως στη ζωγραφική δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Αντ' αυτού, κατέληξα καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, με χιλιάδες κόσμο να με τραβολογάει προς όλες τις κατευθύνσεις, να προσπαθώ να ισορροπήσω διάφορα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και να αποτελώ έναν ταλαίπωρο κυματοθραύστη για τα κύματα των χιλιάδων νέων, που με αντιμετωπίζουν, αδιακρίτως, σαν ένα κατεστημένο εμπόδιο στην ομαλή τους εξέλιξη προς την τέχνη και τελικώς τη δόξα, που τους περιμένει στην άκρη του δρόμου. Η κορύφωση της ατυχίας μου ήταν η εκλογή μου σαν πρύτανη, εν μέσω άλλων επαγγελματιών πρυτάνεων, η οποία και ήταν και το τελευταίο σκαλοπάτι της πτώσεως μου στα νύχια του επαγγελματισμού και της καλής λεγομένης κοινωνίας γενικά!
* Ήθελα να γίνω θυρωρός. Μέσα στην άγρια μετεμφυλιακή κατάσταση 1950-1960, η ήσυχη ζωή των θυρωρών της Αθήνας ήταν όαση. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι έτσι θα δούλευα λίγες ώρες το πρωί κι όλη την υπόλοιπη μέρα θα ζωγράφιζα ήσυχος. Απέτυχε κι αυτό το όνειρο!
* Ο Μπρακ λέει ότι «ο πίνακας είναι ένα καρφί που κρεμάς τις ιδέες σου». Έτσι κι εγώ, κάθε ποίημα που τελειώνω, το κρεμάω σ' ένα καρφί. Ίσως [στην ποίηση νιώθω πιο ελεύθερος] γιατί στην ποίηση είμαι ερασιτέχνης. Δεν βάζω όρια. Δεν σκέφτομαι. Ό,τι αισθάνομαι, το γράφω, κι αυτό μ' αρέσει.
* Τα ποιήματα των δωματίων [είναι αυτοβιογραφικά]. Κι αυτά μ' εκφράζουν πιο πολύ.
- Αν βάλω μια γλυκιά ώχρα μεγάλη κι ένα γκρίζο βγάζω:
Στο κέντρο του δωματίου μου
στέκω ακίνητος
και ακούω τη
βοή της πόλης
και τον ψίθυρο
των διαβρωμένων τοίχων
ακούω τον ήχο της σκόνης
που σκεπάζει τα έπιπλα
τα χαλιά και το πάτωμα.
- Αν βάλω γκρι και καφέ, τότε θα βγάλω:
Η σκόνη κάθεται
παντού.
Σκέπαζει τις καρέκλες
τα χαλιά
τις χαραμάδες και
τις κρυφές γωνίες.
Εχτές παρατηρούσα
το χέρι μου
σιγά σιγά
το σκέπαζε η σκόνη.
Αν βάλω κίτρινο (όμως κίτρινο citron, και γκρίζο, τότε βγάζω:
Γράφω τηλέφωνα
σε μικρά χαρτιά
σε ευρετήρια.
Όταν ξεχνώ τους
ανθρώπους
τα ευρετήρια γίνονται
μικρά νεκροταφεία.
Δημήτρης Μυταράς (1934)
* Ήθελα να γίνω θυρωρός. Μέσα στην άγρια μετεμφυλιακή κατάσταση 1950-1960, η ήσυχη ζωή των θυρωρών της Αθήνας ήταν όαση. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι έτσι θα δούλευα λίγες ώρες το πρωί κι όλη την υπόλοιπη μέρα θα ζωγράφιζα ήσυχος. Απέτυχε κι αυτό το όνειρο!
* Ο Μπρακ λέει ότι «ο πίνακας είναι ένα καρφί που κρεμάς τις ιδέες σου». Έτσι κι εγώ, κάθε ποίημα που τελειώνω, το κρεμάω σ' ένα καρφί. Ίσως [στην ποίηση νιώθω πιο ελεύθερος] γιατί στην ποίηση είμαι ερασιτέχνης. Δεν βάζω όρια. Δεν σκέφτομαι. Ό,τι αισθάνομαι, το γράφω, κι αυτό μ' αρέσει.
* Τα ποιήματα των δωματίων [είναι αυτοβιογραφικά]. Κι αυτά μ' εκφράζουν πιο πολύ.
- Αν βάλω μια γλυκιά ώχρα μεγάλη κι ένα γκρίζο βγάζω:
Στο κέντρο του δωματίου μου
στέκω ακίνητος
και ακούω τη
βοή της πόλης
και τον ψίθυρο
των διαβρωμένων τοίχων
ακούω τον ήχο της σκόνης
που σκεπάζει τα έπιπλα
τα χαλιά και το πάτωμα.
- Αν βάλω γκρι και καφέ, τότε θα βγάλω:
Η σκόνη κάθεται
παντού.
Σκέπαζει τις καρέκλες
τα χαλιά
τις χαραμάδες και
τις κρυφές γωνίες.
Εχτές παρατηρούσα
το χέρι μου
σιγά σιγά
το σκέπαζε η σκόνη.
Αν βάλω κίτρινο (όμως κίτρινο citron, και γκρίζο, τότε βγάζω:
Γράφω τηλέφωνα
σε μικρά χαρτιά
σε ευρετήρια.
Όταν ξεχνώ τους
ανθρώπους
τα ευρετήρια γίνονται
μικρά νεκροταφεία.
Δημήτρης Μυταράς (1934)
*αποσπάσματα από συνέντευξη που παραχώρησε
ο Δημήτρης Μυταράς στην Μελίνα Αδαμοπούλου για το
περιοδικό ΕΝΑ - τχ.31, 1/8/1985
*Φωτογραφίες: www.infokids.gr, tanea.gr, ethnos.gr
ο Δημήτρης Μυταράς στην Μελίνα Αδαμοπούλου για το
περιοδικό ΕΝΑ - τχ.31, 1/8/1985
*Φωτογραφίες: www.infokids.gr, tanea.gr, ethnos.gr
Ετικέτες ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ, ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΕΛΛ., ΕΛΛΗΝΕΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα