151 ~ Γιάννης Κακλέας: Τα παιδικά μας χρόνια είναι οι γεύσεις και οι μυρωδιές

*Εμείς είμαστε Βαλκάνιοι. Φέρε μια εικόνα στο μυαλό σου: μονοκατοικία, φουλ το ραδιόφωνο και η τηλεόραση τέρμα, πρέπει να βλέπαμε συνέχεια ματς. Σαν σκηνή από ταινία του Κουστουρίτσα ήμασταν. Φτωχή οικογένεια -στιλβωτής ήταν ο πατέρας μου-, ζούσαμε σε μια γειτονιά της 25ης  Μαρτίου, στην Ανάληψη. Και κάθε Κυριακή στο τραπέζι είχαμε ψητό με πατάτες. Τα παιδικά μας χρόνια είναι οι γεύσεις και οι μυρωδιές. Θυμάμαι τη διαδρομή, από το σπίτι στο φούρνο, για να πάρω το ταψί με το φαγητό.
[Κάθε φορά έκανε την ίδια σκέψη: Να είχε έναν χοντρό μαρκαδόρο και κάποια στιγμή που δεν θα κοίταζε ο φούρναρηε να άλλαζε όνομα. Να έγραφε «Κακλέας» σε ένα ξένο ταψί, πιο μεγάλο, με πιο πολύ κρέας και μπόλικες καλοψημένες πατάτες. Τι περισσότερο μπορεί να θέλει ένα παιδί από ένα γεμάτο πιάτο; Μία φορά έστω να έτρωγε όσο ήθελε. Να έσκαγε από το φαγητό!]

*Ο πατέρας μου ήταν όμορφος άνθρωπος, τα πράγματα όμως στο σπίτι δεν ήταν πολύ ήρεμα. [Φασαριόζικη οικογένεια, με εκρήξεις όσο τα παιδιά μεγάλωναν. Και κορύφωση τη στιγμή που ο γιος τους τους ανακοίνωσε ότι σκόπευε να φύγει από τη Θεσσαλονίκη - πρέπει να ήταν τέλος του '70. Τον πέταξαν έξω από το σπίτι. Εκείνοι είχαν ριζώσει στην πόλη τους και αρνούνταν πεισματικά ότι το παιδί τους θα άφηνε το «οχυρό» για την πρωτεύουσα. Και μάλιστα για να γίνει ηθοποιός.]

*Η μητέρα μου μαγείρευε χάλια. Δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, ήταν καθαρή εκπρόσωπος του ντανταϊσμού. Ο πατέρας μου έπαιζε μπουζούκι. Μάλλον γι' αυτό και εμένα μου αρέσουν τα ρεμπέτικα και ο Μάρκος Βαμβακάρης - η Σύρος, τι ωραίο νησί!

*Δεν ξυπνάω νωρίς και αυτό το ξέρουν όλοι και ευτυχώς το σέβονται. Την ώρα του καφέ δεν μιλάω σε κανέναν. Είναι η δική μου στιγμή συγκέντρωσης.

*Η χειρότερη στιγμή μου ήταν όταν ερχόμουν εδώ μέσα [στην κουζίνα]. Δεν ήθελα να ξυπνάω. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Είχα κατάθλιψη. Σωριαζόμουν πάνω στο τραπέζι, δεν είχα τη δύναμη να κουνηθώ, δεν ήξερα πού πήγαινα, είχα χάσει τον εαυτό μου, βαθιά και ουσιαστικά. Τώρα όμως η ζωή μου είναι πολύχρωμη, αισιόδοξη, γι' αυτό και θέλω να έχει η κουζίνα μου έντονο χρώμα.

*Μικρός έγραφα σε χαρτί τα όνειρά μου. [Οσο μεγαλώνει, όμως, δεν τα θυμάται.]  Είναι τέτοια η κούραση, που πέφτω ξερός. Το δικαίωμα στην τεμπελιά που διεκδικούσαμε κάποτε δεν ήρθε ποτέ. Είχα πιστέψει κι εγώ το παραμύθι ότι μεγαλώνοντας όλα θα έστρωναν. Τίποτα, όμως, ούτε αργίες ούτε διακοπές. Τώρα το μόνο που ονειρεύομαι είναι θεατρικούς χώρους, βιότοπους καλλιτεχνικούς. Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος. Δεν μετράω την ηλικία. Νιώθω άχρονα. Τα υπόλοιπα τα θεωρώ λίγο αμερικανιές. Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω... θεατρικές καταστάσεις. Και πώς να σ' το πω, επειδή λατρεύω τον κινηματογράφο; Μερικές φορές νιώθω σαν τον Στιβ Μακ Κουίν, στη "Μεγάλη Απόδραση". Θυμάσαι στην ταινία, τη φόρα που παίρνει όταν γκαζώνει με τη μηχανή του, σε εκείνη την ανεπανάληπτη σκηνή όπου θέλει να πηδήξει απέναντι, να περάσει το φράχτη, να το σκάσει και να προσγειωθεί στην ελευθερία του; Κάπως έτσι με ονειρεύομαι. Θέλω να ζήσω τη μεγάλη απόδραση.
Γιάννης Κακλέας

*αποσπάσματα από συνέντευξη που παραχώρησε
ο Γιάννης Κακλέας στην Λίνα Παπαδάκη για το
περιοδικό Κ της Καθημερινής - τχ.516, 21.04.2013
*Φωτογραφίες: tovima,gr, dailymotion.com, K, ethnos.gr,